Dry needling (column Teunie Rijfkogel)

“Komt ie hoor!” zegt de fysio, vlak voordat hij een minuscuul naaldje in m’n schouderspier prikt. Een licht schokje schiet naar m’n hoofd, gevolgd door een raar gevoel wanneer hij lekker met de naald in m’n spier zit te wroeten. Ik voel dat de spier een ietwat ongecontroleerde beweging maakt.

“Nou het gaat wel lekker tekeer hier. Die voel je wel zeker…?”

‘Eh, ja.’ Nogal ja. Van de ene zere plek gaat hij naar de andere. De hele schouderstreek wordt er machtig stijf van, maar ik onderga het gelaten.

“Gaat het nog?” vraagt hij als het een poosje stil blijft.

‘Ja, hoor…’

“Nou, dat klinkt alsof je hier ligt omdat het moet, maar eigenlijk denkt van eh…..”

Ja, wat dacht hij dan, dat ik hier voor m’n lol met m’n hoofd door het gat in die tafel lig? Ik grijns maar een keer naar de mooie grijze vloer onder me en bedenk dat ze er voor de grap eens een camera onder zouden moeten plaatsen. Kun je lachen…

Eindelijk is hij klaar. “En? Het voelt zeker alsof je de marathon hebt gelopen?”

‘Zoiets ja.’

Wacht. De marathon? Die loop je toch met je benen? Zeker nooit zelf geprikt…

En zo gaat het ongeveer al sinds januari. Omdat mijn schouders overbelast zijn, begonnen we met deze dry needling behandeling: een methode waarbij spieren aangeprikt worden op de zogenaamde ’triggerpoints’. Hoewel deze methode bekend staat als een zeer effectieve methode en mijn lichaam er sterk op reageerde (de eerste keer ging ik zowat van m’n stokkie, terwijl ik daar echt nooit last van heb), bleek de behandeling voor mij toch niet voldoende te werken.

“We gaan nu iets anders proberen. Ik ga je een paar oefeningen voordoen en dan wil ik je met vijf weken weerzien.” Blij dat ik me het gevoel kan besparen alsof hij me met een honkbalknuppel in elkaar heeft geslagen (want dat is toch echt een betere benaming), zeg ik de altijd vriendelijke receptioniste gedag en stap ik opgewekt in de auto.

Van die opgewektheid is echter weinig meer over wanneer ik rond middernacht na een lange werkdag op mijn tot oefenmatje omgedoopte fleecedeken lig, trachtend mezelf op te drukken. Hoewel ik op mijn knieën mag steunen, plof ik na zes push up’s al als een zak ellende op de grond. Ik moet er zelf om lachen; ik wist niet dat het zo erg met me gesteld was…