Groep 1 Eben-Haëzerschool op bezoek bij ‘Boer Wout’

Tekst en foto's: Teunie Rijfkogel

“Hoeveel uiers heeft een koe?” vraagt boer Wout van Dalfsen aan de kinderen. “Vier!” roept een meisje stellig, maar dat misverstand ruimt Van Dalfsen snel uit de weg. “Nee, een koe heeft maar één uier, maar elk uier heeft wel vier spenen.” Het enthousiasme van de kinderen van groep 1 van de Eben-Haëzerschool uit Genemuiden spat er vanaf. Een enkeling wist wel een beetje wat er zoal op een boerderij gebeurt, maar dat de beste koe van stal vanmorgen maar liefst 20 liter melk heeft gegeven, dat waren toch wel erg veel melkpakken vol.

Vrijdagochtend om half tien komen de kinderen aan bij de gelijknamige boerderij en bed & breakfast Eben Haezer aan de Postweg, even buiten Zwartsluis. Ook juf Geeske en enkele moeders zijn meegekomen. Boer Wout van Dalfsen heet iedereen hartelijk welkom en leidt eerst de ene helft van de kinderen rond over de boerderij. De andere helft mag op zoek naar een kalfje, die de boer naar eigen zeggen ‘kwijt’ is. In bezit van een oormerknummer struinen de kinderen de hele boerderij over: op zoek naar het kwijtgeraakte kalfje. De zoektocht duurde echter niet zo lang, ze hadden hem al snel gevonden in één van de kalverboxjes.

Er was op de boerderij genoeg te doen voor de kinderen: de kippen voeren, kuikentjes vasthouden, op de pony zitten, een kunstkoe melken, skelteren, de koeien voeren en de kalfjes aaien en brokjes geven. Ook laat de boer hen zien waar de koeien gemolken worden en waar de melk opgeslagen wordt. Uit de grote melktank tapt hij een kan verse melk af en schenkt dit in bekertjes voor de kinderen. “Hier, proef maar eens, dit is verse melk van vanmorgen, zo uit de koe.” Het gaat erin als koek en sommige kinderen lusten zelfs nog wel een bekertje.

Terwijl de kinderen tijdens de pauze hun drinken en koekje oppeuzelen, vertelt Van Dalfsen waarom hij het zo leuk vindt om schoolkinderen te ontvangen voor zijn bedrijf. “Het is niet meer vanzelfsprekend dat de kinderen van nu weten hoe het er op een melkveebedrijf aan toe gaat. Maar,” vervolgt hij, “ik heb ook volwassen mensen uit Rotterdam gehad die niet beseffen dat mest geen gif is, maar dat het essentieel is voor de groei van gewassen. Ik vind het erg leuk om schoolkinderen te laten kennismaken met de boerderij. Om hen te laten zien hoe de koeien gehouden worden en hen wat te leren over het boerenleven. Ik geef ook wel les aan mas-studenten hier op het bedrijf. Ik vind het een leuke en nuttige aanvulling op mijn dagelijkse werkzaamheden.”

Dat Van Dalfsen uitermate geknipt is voor schooleducatie blijkt wel uit het feit dat hij makkelijk inspeelt op de kinderen. Met een vriendelijk woord en af en toe een grapje weet hij de aandacht van de kinderen goed vast te houden, ondanks dat ze vrij uitgelaten zijn door alles wat hun aandacht trekt. Aangekomen bij de melkstal vertelt hij bijvoorbeeld dat ze een spelletje gaan doen. “Ik ben de boer, en jullie zijn nu even de koeien,” grapt hij. “Kom de melkstal maar in.” Als alle kinderen binnen zijn en hij zijn ‘koeien’ geteld heeft, sluit hij de hekjes en legt hij uit hoe de melk uit het uier gehaald wordt.

Het hoogtepunt van de ochtend was misschien wel het voeren van de oudere kalfjes. Met kleine bakjes mochten de kinderen de beesten brokjes geven. Maar nog voor ze het bakje goed en wel vast hadden, hadden de kalveren hun nekken al uitgestrekt en kwam hun lange tong al een heel eind naar buiten om van de brokjes te snoepen. Het leidde tot een paar geschrokken gezichten, maar de meeste kinderen zetten zich al gauw over hun angst voor viezigheid heen en gingen met hooi in de weer, dat de beesten dankbaar opaten. En de moeders en de juf? Die vonden het stiekem net zo leuk als de kinderen.

Als dank voor de rondleiding kreeg boer Wout nog een presentje: een lange, felgekleurde slinger die de kinderen zelf gemaakt hadden. Hij is er erg blij mee en belooft hem te zullen ophangen op de boerderij.