Havenmeester Wouter Marinus is dik tevreden

Tekst en foto: Teunie Rijfkogel

Aan regen geen gebrek deze zomer. Toch hebben de camping en de jachthaven van Recreatiecentrum Zwartsluis hier niet onder te lijden. Volgens havenmeester Wouter Marinus verloopt het seizoen voorspoedig.

De zon schijnt volop en met 23 graden is het goed toeven op de camping in Zwartsluis. De boten deinen gemoedelijk op het water en vakantiegangers uit verschillende landen zitten lekker in het zonnetje voor hun camper. Havenmeester Wouter Marinus is er zichtbaar mee in zijn element. Toch is het weer deze zomer wat tegenvallend, maar dat lijkt geen negatief effect te hebben gehad op het aantal toeristen dat Zwartsluis aandoet. Marinus: “Misschien profiteren we juist wel van het matige weer dit zomer. We hebben bijvoorbeeld mensen die hier met hun boot liggen en met regen voor nog een paar dagen bijtekenen. In plaats van verder te varen gaan ze Zwartsluis in. Ze bezoeken een galerie bijvoorbeeld of kijken wat rond in de winkels. Het allermooiste is overigens dat we dit seizoen nog geen echte calamiteiten hebben gehad. Alleen daar word ik al blij van. ”

Maar wat trekt toeristen nu eigenlijk aan in Zwartsluis? Volgens Marinus is dat een combinatie van factoren. “In Zwartsluis is alles voorhanden. Er zijn winkeltjes, er is horeca en de locatie is prachtig. Veel mensen komen hier om te fietsen. Ze fietsen naar Zwartewatersklooster of maken het rondje Zwartewaterland via Hasselt en Genemuiden. En vergeet de natuurgebieden niet. De Weerribben en Wieden hebben veel te bieden. Er zijn hier ook veel vaste gasten. Vaak zijn het wat oudere mensen die er met de boot op uit trekken. Sommige mensen komen hier wel meerdere keren per jaar.”

De camping telt 75 plaatsen en de jachthaven zelfs 340, maar toch worden er ook wel boottoeristen geweerd. “De boten die hier liggen zijn van Nederlanders of van mensen uit omliggende landen, zoals Duitsland of Zwitserland. Dit zijn grotendeels mensen die veel vaarervaring hebben. Maar er zijn ook Roemenen, Chinezen en zelfs Australiërs die hierheen komen. Zij huren vaak polyester boten met rubber van Le Boat en gaan daarmee het water op. Op zich is dat geen probleem, alleen het vervelende is dat ze lang niet allemaal goed kunnen varen. Omdat we geen ongelukken willen, sturen we daarom soms mensen verder. We noemen die boten ook weleens botsboten,” zegt hij gekscherend.

Gedurende het gesprek varen er regelmatig mensen voorbij door de haven, waarbij Marinus telkens opkijkt. “Wie komen daar aan? O ja, dat zijn die en die. Vaste gasten.” Op de vraag of hij alle vaste gasten kent, antwoordt hij bevestigend. “Mijn geheugen is echt een zeef, maar wat het werk betreft weet ik alles. Ik ben hier dan ook veel. Hoewel we een rooster hebben dat aangeeft wie wanneer werkt, ben ik er dikwijls ook op andere tijden. Dan ben ik thuis en dan denk ik bijvoorbeeld: ach, het is mooi weer. Laat ik het gras nog maar even maaien. En dan ga ik maar weer aan het werk. Ik doe veel aan het groenonderhoud en er zijn hier constant passanten die vragen of er nog plek is. Het werk gaat de hele dag door hoor.” Dat is ook goed te zien, want zodra het gesprek afgelopen is, scheurt hij er snel weer vandoor op zijn karretje. Op weg naar de volgende klus die op hem wacht. Maar niet zonder nog een keer vrolijk te groeten.