Scootmobiel (column Yvonne Kisjes-Boerhof)

Afgelopen zaterdag heb ik samen met nog twee andere mensen een meneer geholpen die gevallen was en niet meer op z’n scootmobiel kon komen. Een extra steuntje bracht de oplossing, dus geen ernstige dingen. Maar het bracht wel heel wat herinneringen naar boven.

Ik werk al jaren in een supermarkt en daar hebben we ook veel te maken met scootmobielen en hun berijders. Prachtig mooi, dat dit vervoermiddel ouderen nog enige vorm van zelfstandigheid geeft.

Het ding heeft twee standen, de schildpad en de haas. Briljant gevonden, vind ik dat.

Maar goed, collega’s en ik staan te vullen. Zien we een zwarte schim achter ons langs flitsen en voelen we een windvlaag die ons haar opzij blaast. Een Max Verstappen in een scootmobiel. Dus ik ren achter die man aan en roep: meneer, meneer, u moet hem op de schildpad zetten! De man stopt en zegt:“och deerne, ik ben vrachtwagenchauffeur geweest, ik weet wel hoe ik moet rijden”. Waarop ik zeg; zet hem toch maar op de schildpad in de winkel, niet op de haas. Hij knikt en rijdt weg. Over m’n tenen….

Drie weken later zit ik achter de kassa. Er komt een mevrouw aanrijden in een scootmobiel.

Eerst raakt ze de zijkant van de kassa, dus ik voel het hele meubel verschuiven. Oh man, dan voel ik al dat mijn lachkriebels gaan werken. Dus eindelijk staat ze goed voor de kasssa en vertelt dat ze dat ding ook nog maar pas heeft. Ze rekent af, ik geef haar geld weer en knik haar vriendelijk toe en zeg ‘tot ziens’. Ze knikt mij ook vriendelijk toe en wil weg rijden.

Och heden, in de achteruit.

Dus ik zie de klanten die achter haar stonden als dominosteentjes neer gaan. Ze raakt ook nog met een wiel een stelling waar de sigaren in stonden, die klettert ook om, dus kortom: een complete chaos en een heidens kabaal door die omvallende stelling!

En ik had zo te doen met die mevrouw, en met die klanten er achter, maar ik kon wel snikken van het lachen. Het heeft me bovenmenselijke inspanning gekost om dat niet te doen, geloof mij maar, en het is ook niet helemaal gelukt ben ik bang. Al hikkend heb ik iedereen gevraagd of ze zich pijn hadden gedaan, maar gelukkig was dat niet het geval.

Een maand later ga ik met mijn eigen moeder naar de C1000 in Hasselt, mam zat in de scootmobiel, en ze had hem ook net. Die bloemenstelling zag er machtig leuk uit…..tot wij kwamen….