Tuinperikelen (column Teunie Rijfkogel)

Heeft u weleens gehoord van heermoes of akkerpaardenstaart? Ik had er mijn hele tuin mee vol staan en wel zo erg dat ik de tegels zowat niet meer kon zien. ’t Verrekte spul zag je groeien waar je bij stond en daarom besloot ik dit voorjaar om de achtertuin maar eens aan te pakken. Het vervelende van dit alleraardigste plantje is echter dat de wortels tot een meter diep in de grond zitten en een compleet netwerk vormen. Daar komt nog bij dat de zaden tientallen jaren hun kiemkracht behouden. Je komt er dus niet zomaar vanaf.

Ik besloot echter dat de heermoes het onderspit ging delven. Ik begon met een rondje spuiten, wachtte twee weken om het bestrijdingsmiddel zijn werk te laten doen en kreeg vervolgens het briljante plan om de wortels zoveel mogelijk uit te graven. Gelukkig had ik goede hulp. We haalden alle tegels eruit, stapelden ze op tegen de schutting – die toen nog niet zo scheef stond als nu – en begonnen vervolgens met graven. Hoewel de mietsen ons terroriseerden bij windstil weer, kregen we de meeste wortels eruit. We vlakten het zand weer, tegelden een mooi terras, maakten een bloemperk en tot slot vormden we een serie graszoden om tot een strak gazonnetje.

Nu was het tijd voor de finishing touch. Ik haalde perkplanten bij een tuincentrum, kocht leuke solarlampen en scharrelde wat tuinaccessoires bij elkaar. Via een bouwmarkt bestelde ik bovendien een set tuinborders, die een week later bezorgd werden. Even snel in de tuin zetten en klaar, zo dacht ik. Maar dat liep anders. Toen ik het plastic eraf haalde viel de eerste van de vier al van ellende uit elkaar. Ook niet zo gek, want het was van dat hout wat menigeen alleen nog zou gebruiken om de kachel mee aan te maken. Bovendien waren alle spijkers die erin zaten zowel krom als verroest en hadden ze scheuren in het hout achtergelaten.

Zowel verbluft als teleurgesteld – alle vier de borders bij elkaar hadden echt precíes de juiste lengte – belde ik naar de klantenservice. Ik legde het probleem uit en mevrouw gaf me helemaal gelijk. Zo hoorde een product niet aangeleverd te worden. Ze stelde voor om de borders te retourneren. “We kunnen het ook anders doen,” zei ik. “U geeft me een gedeelte van het aankoopbedrag terug en ik neem het risico op me om het hout zelf te fixen met een paar spijkers.” Blijkbaar leek haar dat nog niet zo’n gek idee. Ze vroeg me naar de winkel te gaan om vier spijkers te kopen en een kopie van de kassabon, samen met foto’s van het kapotte product, naar haar te mailen. Dan zou zij ondertussen een digitaal dossier (…) van het probleem opstellen. Ik kon een grinnik niet onderdrukken. “Mevrouw, vier losse spijkers kopen? Bij een bouwmarkt? Meestal gaat dat zo per 50 of 100. Spijkers kosten namelijk geen drol en bovendien heb ik zelf nog wel een paar spijkers liggen. Ik ga dus geen nieuwe kopen.” Dat snapte ze wel, maar ik moest de foto’s maar wel sturen, dan kon ze overleggen.

Twee weken later had ik nog geen reactie. Ik nam opnieuw contact op en dit keer reageerde er een ander. Ze gaf aan dat ze me een cadeaubon van €10 euro wilde aanbieden als ik nog steeds voornemens was het probleem zelf op te lossen. Ja, dat was dus niet de bedoeling hè. Ik zag mezelf al met de bon naar de bouwmarkt gaan, om vrijwillig verplicht een product te kopen dat ik waarschijnlijk helemaal niet nodig had. Ik wimpelde het aanbod dus vriendelijk af en meldde dat ik de gehele bestelling wel terug kwam brengen naar de winkel. Tot mijn grote verbazing had ik binnen tien seconden alweer antwoord terug. Dat ze me ook wel een bon van €15 aan kon bieden…

Zo hé, die willen die verdraaide hekjes dus echt niet terug. Maar helaas. Ze hebben pech. Ik kom ze fijn terugbrengen. Ik timmer er zelf wel een paar in elkaar. Ik kan dat beter.