Pier en Horizon (column Herman Slurink)

Geplaatst op: 27 februari 2019

(opgedragen aan mijn broer Albert [4-3-2008])

Markeringspunten in het landschap….. ik heb er wat mee. Op vaak verrassende wijze wordt de passant voor even deelgenoot van de geschiedenis op de plek waar hij zich bevindt en kijkt hij met andere ogen naar de omgeving. Mijlpalen, kapellen en kruisbeelden roepen ieder hun eigen emotie op en verrijken het landschap. Ze zeggen iets over de volksaard van eeuwen her en openen een venster naar een wereld van verbeelding en romantiek.

Eén zo’n bijzondere plek is Pier en Horizon aan de rand van het Zwarte Meer op de grens van de Kop van Overijssel en Flevoland. Zon, zee, water, land en lucht verstrengelen zich hier ineen tot wonderbaarlijke natuurlijke creaties en verheffen de ziel naar wonderlijke sferen.

(Klik Pier en Horizon aan op Google en u vindt alle informatie.)

Afgelopen zondag liep ik in de late namiddag helemaal alleen over de dijk richting Pier en Horizon. Het was anders stil dan stil. De zon scheen flauwtjes door sluierende wolken met een scherp afgetekende lijn naar het Oosten. We beleven wonderlijke tijden. Met de zon nog op de winterstand streelt een warme zomerlucht de nog koele aarde en zet de omgeving in een ongekend nieuw licht. Het immense wateroppervlak weerspiegelt de atmosfeer en maakt zo het oneindige tastbaar. Duizenden watervogels scharrelden in groepen rond en een zilverreiger vloog licht dansend langs de gouden rietkraag. Het Vogeleiland lag in de verte als een belofte van een schoon en onbedorven eiland.

Ontelbare keren heb ik dit pad gelopen en altijd weer ontstijgt mijn gemoed het alledaagse. Geen wandeling is een herhaling van de voorgaande, je gaat iedere keer door dezelfde deur het huis binnen maar betreedt telkens een andere kamer.

Maar deze zondag was het gans anders, grenst aan de randen van het bestaan en dat juist op deze plek. Door de uitzonderlijke temperatuursverschillen maakten amper zichtbare ijle dampen zich los van het meer en mengden zich in het vage licht van de lage versluierde zon. Je werd er als het ware in opgenomen. Kunnen vliegen ontbrak nog maar het voelde wel als zodanig.

De Pier reikte de Horizon voorbij en ik liep verder en verder los van de tijd.

Het Licht, de vogels, de damp….zo onwezenlijk allemaal. Een glimp van de eeuwigheid in het eindeloze nu. Je zou het vast willen houden. Wat overkomt me?

Niet veel later gebeurde het totale onverwachte. De scherp afgetekende wolkenlijn werd door een onzichtbare hand als een rolgordijn opgetrokken waardoor de laatste zon in volle glorie de wereld om mij heen omtoverde in blinkend lichtend Goud. Helemaal alleen en je wilt het uitjubelen om te delen. Hoe vind je woorden om het onbeschrijfelijke te vangen.

Ik kon alleen maar zitten, kijken en voelen en werd overweldigd door een beeld van mijn jong overleden broer Albert 11 jaar geleden. Een week voor zijn droevig sterven liepen we samen over het laarzenpad bij Doosje. Het geluid van de overtrekkende ganzen, ander licht maar ook zo mooi. ‘Dit zouden we vaker moeten doen’ zei hij….het kwam er niet meer van. Een week later lag zijn zieke hoofd in mijn schoot. Voor mij het begin van een lastige tijd met een moeilijk te benoemen geestelijke onrust. Nu, in deze atmosfeer maar ook al wel eerder als een opkomende dageraad, voel ik het eindelijk weer helemaal, de rust van binnen is terug. De tranen zijn nu anders… bevrijdend. Ik stuurde een berichtje naar Lenie dat ik wat later thuis zou komen………het werd na zonsondergang. Het is verwerkt en ik beleef het gedicht dat ik al eerder schreef.

Al zittend…. roerloos en stil

ervaar ik de kleuring in de lucht

méér kleuren dan ik kan benoemen.

Strak is de horizon

dat wat dood lijkt komt tot leven.

Vogels zwermen naar hun rustplaats

besef van tijd verdwijnt.

Het duurt allemaal maar even

toch is het eeuwig.

Deze schoonheid heelt de pijn van het alledaagse leven

brengt de haastige tot rust.

Overstijgt de kleine zorgen