Ziekte brengt gedwongen afscheid met zich mee

Afgelopen zaterdag stond DESZ al kort stil bij het afscheid van de clubicoon. Foto Jan Willem Oldenbeuving.

“Dat was met een vette knipoog hoor”, glimlacht Remco Lachenal over een opmerking die hij maakte tegenover DESZ-voorzitter Antuma. Bij een promotie naar de Eerste Klasse zou hij toch weer zijn voetbalschoenen willen aantrekken, ondanks dat hij net zijn afscheid heeft aangekondigd. Realistisch is zo’n snelle comeback niet, weet de Sluziger.

Ergens steekt het toch wel dat hij die eventuele stap hogerop niet meemaakt. “Dat zou best zuur zijn, omdat ik denk ik met mijn spel beter uit de verf kom op dat niveau dan pakweg in de vierde klasse. Maar verder hoop ik alleen al uit historisch besef dat DESZ gaat promoveren. Natuurlijk weet je dan dat het een heel moeilijk seizoen wordt, maar dat is geen reden om te zeggen ‘dan promoveren we maar niet’.”

Lachenal heeft eigenlijk wel andere zaken aan zijn hoofd. Achter zijn ‘het gaat goed’ steekt een lang verhaal. Een jaar geleden hoorde hij dat hij colitis ulcerosa heeft, een ziekte waarbij de dikke darm ontstoken is. “Aanvankelijk kon ik daar met medicijnen goed mee omgaan, maar een opvlamming in februari kreeg ik niet onder controle. Nieuwe medicijnen sloegen niet aan, de opvolgers daarvan wel, maar toen bleek ik dat ik allergisch ben voor medicijnen die ik daarbij ook moest slikken.”

Hoge koorts en uitdrogingsverschijnselen brachten de Sluziger vier dagen in het ziekenhuis. Op zijn dieptepunt was hij tien kilo lichter en dat voor iemand die toch al niet bekend stond om zijn overgewicht. “Ik krabbel nu langzaam op, nadat ik sinds maart eigenlijk alleen maar thuis heb gezeten. Afgelopen zaterdag kon ik voor het eerst weer naar DESZ. Deze periode heeft mijn spieren, voor zover ik die al had, wel aangetast en de conditie is volledig weg. Als ik de bult bij de Nieuwe Sluis op fiets ben ik al buiten adem. Uiteindelijk kun je met deze ziekte wel een normaal leven leiden, al moet je er wel altijd rekening mee houden.”

Voetballen is daarom de komende tijd bijzaak. Lachenal kondigde vorige week zijn afscheid bij DESZ 1 aan. Bij eerdere blessures speelde dat af en toe ook wel eens door zijn hoofd, maar serieus werden die gedachtenspinsels nooit. “Daarvoor vond ik voetballen nog veel te leuk. Bij tweehonderd duels in het eerste bedacht ik me dat ik zeker de 250 duels wilden halen en dan wel eens verder zou kijken. Dan zou ik 32, 33 jaar zijn geweest. Achteraf gezien waren de laatste jaren wel zwaar: laat uit het werk, even eten en dan door naar DESZ. Wat dat betreft ben ik niet echt zuinig op mijn lichaam geweest.”

Hij kreeg er in dertien seizoen veel voor terug. Buiten plezier en vriendschap ook titels en promoties. “De promotie in 2008/2009 was een eerste succes. Met een mooie mix aan oudgedienden als Gert Bakker en Eddy Hoen en jonge spelers leverden we een echte teamprestatie. DESZ stond toen nog voor vechtvoetbal. Harjan de Velde bracht later het voetbal in de ploeg en Jarrisch Keizer voegde daar mentaliteit aan toe. Onder hem beleefden we hoogtijdagen. In zijn tweede seizoen scoorde ik 21 keer, waaronder die beroemde YouTube-goal”, kijkt Lachenal terug.

Achteraf is het vreemd dat de interesse voor de frêle voetballer nooit op gang kwam. “Dat vind ik zelf ook wel gek, al heeft dat vermoedelijk met mijn blessuregevoeligheid te maken. Daar kijken clubs toch naar. Trainers die vertrokken gooiden wel eens een visje uit, maar serieus werd dat nooit. Dat vind ik best jammer, want ik ben benieuwd waar mijn grenzen hadden gelegen. Aan de andere kant heb ik altijd met veel plezier bij DESZ gevoetbald en ook daar groeiden we toe naar een steeds hoger niveau.”

Wat Lachenal op voetbalgebied de komende jaren gaat doen, weet hij nog niet. “Eerst maar eens toegroeien naar een stabiele basis”, klinkt het. Toezeggingen doet hij kortom de komende tijd niet. “Ik heb altijd gezegd: ‘als het moment daar is, wil ik iets doen voor de club’. Dat kan een bestuursfunctie zijn, maar voorlopig ga ik me nergens aan binden. Of ik trainer wil worden, weet ik ook nog niet. Daarvoor voel ik me nu nog teveel voetballer. Ik denk dat ik liever nog zelf tegen een balletje aantrap.”

Als DESZ komende dinsdag tegen VEV ’67 een volgende stap naar promotie zet, staat hij vermoedelijk weer langs de lijn. Meer nog als onderdeel van het team dan als supporter. “Voordat ik uit de roulatie raakte, heb ik vijftien van de zestien wedstrijden gespeeld. Ik heb dus zeker nog een aandeel gehad in dit succes.”