28 maart 2024 Gebruikers online: 24
Agenda
Active creations

Van watertoren naar vuurtoren (column Herman Slurink)

Geplaatst op: 2 augustus 2019

Zonsondergang in de Kop, geliefden zwelgen erbij in romantiek, de fotograaf is in opperste concentratie en het verschijnsel ontbreekt in geen fotoalbum…..we hebben het over de zonsondergang. Het is en blijft een bijzonder en verrassend fenomeen, onvoorspelbaar in zijn verschijningsvorm, wonderlijk en betoverend. De ene keer ontglipt hij je net wanneer een wolkenband op het ultieme moment voorlangs schuift, de andere keer gaan alle kleurregisters open om vervolgens langzaamaan uit te doven in het naderende duister.

Mijn schoonmoeder zaliger was een rasechte sunsetvrouw. Wanneer ’s avonds een vaag rood schijnsel via het keukenraam binnendrong liet zij haar werkzaamheden prompt liggen en vloog ze met wapperende schort als een speer richting Grote Gat. Menigmaal lag haar fiets daar met het achterwiel nog draaiende; geen tijd om de standaard uit te klappen om maar niets te missen. Je begrijpt de enorme teleurstelling wanneer ze bij aankomst het laatste goudrandje net achter de einder zag verdwijnen (was een geliefd onderwerp voor een gedicht op pakjesavond).

Nu hebben we in de Kop geen eindeloze zandstranden, maar een avondwandeling langs één van de Wieden levert net zulke fraaie zonsondergangmomenten op als bij een wandeling langs de Noordzee- of Waddenkust

Ik durf zelfs te beweren dat het verrassingseffect nog groter is gezien het unieke dat de wegzinkende zon gedurende de gang der jaargetijden telkens een ander Wiede als voorgrond kiest en dat is feest voor de toeschouwer. Wie de watertoren van St. Jansklooster vanaf de Strekdam gadeslaat ziet deze oplichten als een vuurtoren in de verre verte.

De ene keer lichten rietpluimen als brandende fakkels op en lijkt een steiger een Jakobsladder naar het oneindige. Dan weer dringt de zon met een laatste krachtsinspanning tussen twee zware donderbuien door en zet het uitspansel in een gouden gloed. Visstaken en boven de waterlijn uitstekende dode takken veranderen in levende marionetten die gekleed in duizend tinten geel en rood dansen in de golvende weerspiegeling van het wateroppervlak. Een trek vogels schuift aan het decor voorbij.

Een zonsondergang maakt lyrisch, de kleuren zijn niet te benoemen maar klinken als zachte muziek die je ziel binnendringt.

De zonsondergang roept heimwee op naar vroege kortstondige vakantieliefdes, biedt troost en rust voor het gemoed.

De voorgaande weken bood de vaste brug halverwege de weg van Beukers naar Blauwe Hand een mooi uitzichtpunt. Ook nadat de zon onderging sudderde de warme intens diep gele gloed nog lang na en lichtte zelfs nog even op, als een knipoog van schoonmoeder zaliger, om vervolgens in het duister weg te zinken. De nacht wacht.

Herman Slurink

 

 

 

 

Gepubliceerd door Robert Jansema
Aquaservice