Stilleven in de Kop (column Herman Slurink)

En voor je het weet zitten we al weer volop in de herfst. Niks geen lekker nazomeren op een terrasje maar kop in de wind en banjeren tussen de buien door. Bakken met water vullen de sloten en doordrenken de velden die eindelijk krijgen waar ze al tijden om smeken. Een verdwaalde toerist strijkt de zeilen en hijst de plu. Volgens de huidige geleerden hebben we niet gewoon met het weer te maken maar met het klimaat.

De zwaarste julistorm, de talrijkste bliksemontladingen, de heetste dagen en de grootste hoeveelheid regen…het kan niet op allemaal. De aarde warmt op en dat zullen we weten ook. Deze dagen worden we vrijwel permanent geconfronteerd met het woeste hoofd van het zgn. klimaatmeisje Gretha die met steun van de VN mag spijbelen en voor een toespraak tijdens een ‘klimaattribunaal’ in New York klimaatneutraal per zeilboot vanaf Zweden  daarheen mocht reizen. Het ultramoderne zeiljacht was eigendom van de stinkend rijke Prins van Monaco en zonder hierover te oordelen komt ongevraagd vanuit een diepe bron een bijzonder ongemakkelijk gevoel naar boven drijven.  Niet de buitenproportionele rijkdom is de boef maar de boer en zijn koe.

Ik neem het allemaal maar zoals het is en geniet van de kleine dingen om me heen die gewoon hun eigen weg gaan. De aarde en het heelal zijn zo groot, die redden zich wel. Dat we invloed kunnen uitoefenen op het milieu, daar ben ik mij terdege van bewust.

De natuur kent gedurende aeonen van tijd haar extremen, maar ook haar rustgevende stille momenten en sferen. Als uit het niets schept zij stillevens, kleine schilderingen waar je oog zo maar op kan vallen en die je ziel openen voor schonere en hoopvoller vergezichten.

Zo zag ik al wandelend tussen een paar buien door enkele vermolmde paaltjes in het Boswiede die vermoedelijk tot een vissteiger behoorden. Normaliter loop je daar aan voorbij maar het felle licht na de stevige bui, de wolken…..een lijstje er omheen en Galerie de Kop is weer een stilleven rijker.

Eigenlijk zijn het paaltjes met een ziel. Ooit is iemand hier bezig geweest om uitgerekend op dit plekje op de grens van de Belter- en het Boswiede ,waar je eindeloos kunt uitkijken, met liefde en aandacht een steiger te bouwen. Misschien beschouwde hij het wel als een soort heiligdom, een eigen plek in het moeras om te mijmeren …. allerlei gedachten van hoop en vrees…nu lijkt dit bestaan voorbij en sta ik hier op deze plek en hou me bezig met de dingen van nu…..wij werken, hopen en vrezen en opeens zijn ook wij verdwenen, of anders gezegd…uit het zicht. En zo ontvouwt zich in dit stilleven een monumentje ter herinnering aan een mens die hier een vakje tijd heeft gevuld als schakel van een oneindige ketting. Een rilling loopt over mijn rug….Resten van weleer. een gevoel van eeuwigheid..gisteren en morgen is nu.

Weer op weg naar ‘De Foeke’ werd de halve Beulaker in een heftige stortbui over mij heen gestort en spoelde mijn hoofd leeg.

En of het allemaal nog niet genoeg was werd deze heerlijke eerste echte herfstwandeling van dit jaar voltooid met een volle regenboog over de nabijgelegen weilanden waar de koeien ongestoord hun maaltje bijeengrazen als een teken van hoop voor dat wat komen gaat.

Herman Slurink.