Eeuwige Kop (column Herman Slurink)

sdr

November is de maand van Allerzielen, Allerheiligen en de Zondag Voleinding, dagen waarop met het terugtrekken van het licht de realiteit van leven en dood als van nature ons bewustzijn binnendringt. De namen van overgegane geliefden zijn sterker aanwezig in onze herinnering of worden nog eenmaal genoemd om daarna weer geleidelijk aan op te gaan in tijdloze sferen. Om ons heen sterft de natuur in duizend kleuren en wordt het land toegedekt met een grijze neveldeken.

Cultuur en natuur verbeelden dezelfde processen en houden de hoop gaande op een terugkeer van het Licht en een nieuw ontluikend voorjaar. Nomadenvolken, Germanen, Kelten, heidenen, roomsen, katholieken, protestanten, doopsgezinden, zij trokken gedurende de eeuwen door de Kop en lieten hun sporen na. Religieuze fanatici en ander oorlogszuchtig volk hebben hun best gedaan elkaars sporen en gebruiken uit te wissen, maar het is hen niet gelukt de diepe innerlijke emotie te vernietigen. Deze wordt voor eeuwig bewaard in een andere dimensie, slechts toegankelijk voor de blik van liefde, mededogen en vredelievendheid. In die ruimte komen heden en verleden, beleving en herinnering samen en blijft het visioen gericht op een weerzien met onze geliefden in een wereld van Licht en Leven. De glinstering in een druppel aan een herfstblad kan vanuit dit voelen en zien troostender werken dan duizend goedbedoelde woorden.

Zo zijn er een aantal plaatsen in de ‘Kop’ en langs haar grenzen waar ik in deze periode graag rondscharrel. Kerkhoven waar bemoste grafstenen tegen elkaar aanleunen of schuin naar de verte wijzen en roestige hekwerken de vergankelijkheid illustreren. Weer of geen weer, het is van geen belang, zelfs in de storm overheerst de sfeer van alles overstijgende rust.

Soms bevinden deze hoven zich op een heuvel die omringd wordt door oud loof. De treurwilg, de beuk en de eik dragen elk hun eigen sfeer. De nabijgelegen kerk koestert vele eeuwen bewogen geschiedenis.

Het wat hoger gelegen kerkhof in Zwartewatersklooster is zo’n plek waar eeuwigheden lijken samen te komen. In mist en nevel lijkt het oude klooster tot leven te komen en zwermen melodieën uit over de velden.

Rond de kerk van Kolderveen spreken de bomen. Via een lange laan met oude beuken nader je de heuvel met daarop de oude kerk en de graven. Vanuit het veld jaagt de wind door de kale takken die huilen, steunen en kreunen.

Geluiden die je omringen maar niet verder naderen. Binnen in die cirkel van bomen weer die ongekende weldadige rust. Tussen de takken leek een gestalte als een beschermheilige te waken over de omgeving. Op een half vergane steen valt de tekst niet meer te lezen maar vervangen sferen woorden.

Verder gaat de pelgrimstocht naar de oude kerkmuren van Nijeveen , Wanneperveen, Giethoorn Noord, Blankenham.

Als dan ook de lage zon nog doorbreekt en de stenen in een zacht licht opneemt dan voel ik mij als een bewoner van twee werelden en zijn gisteren en morgen nu.

Onlangs ging ik op pad voor een wandeling in de buurt van het dorp Nederland. Vanuit Blokzijl sloeg ik af bij het gehucht Baarlo. Een hekwerk tussen twee zuilen trok mijn aandacht. Diverse malen was ik hier langsgereden en nog nooit was mij dit kleine oeroude kerkhof opgevallen. De geschiedenis gaat terug tot de 15e eeuw. De ultieme schoonheid in een notendop, verder is in dit aangename najaarslicht ieder woord teveel.

In de auto luisterde ik naar het album “Endless River” van Pink Floyd. Een schitterend muzikaal in memoriam voor de in 2008 overleden toetsenist Richard Wright. Op de cd hoes staat een roeier afgebeeld die voortdrijft op een zee van wolken, op de achterzijde is de boot leeg. De aanblik van de lege bemoste boot op dit oude kerkhof bezorgde mij de rillingen. Vaak komen dingen wonderlijk samen…… vooral in november rond Allerzielen.

Herman Slurink.