Ragtime Rumours (door Herman Slurink)

Via een app kwam de aankondiging voor het huiskamerconcert van de Ragtime Rumours weer voorbij. Ik keek nog eens naar een optreden via Youtube en vond het toch niet direct mijn smaak. Toch bleef het in mijn hoofd rondspoken. De uitstraling van de muzikanten wekte mijn nieuwsgierigheid en ter elfder ure appte ik Ivo of er nog plek was.

Het verhaal voorafgaand aan het concert zette meteen de toon: Zaterdagmiddag stopte de bus met de band op het afgesproken adres. “Hèèè?? een gewoon huis? Afgaande op de naam ‘Poppodium Zwartsluis’ had men zich een optreden in een zaal of theater voorgesteld in de sfeer van een huiskamerconcert. Dat dit nu letterlijk(!) het geval was was even slikken.

Dat krijg je als je een manager de boel laat regelen. Maar soms zijn er andere krachten werkzaam vanuit nabije dimensies, laat je die toe dan wacht er geen tegenvaller maar een uitdaging.

Het gros van de geluidapparatuur kon in de bus blijven, …”Hoe krijgen we de ouwe piano via allerlei bochten de huiskamer in”…ach, wat aanpassingen later zaten de muzikanten gezellig bij het gezin van Ivo en Alette aan de maaltijd. Een beduidend andere sfeer dan de quick food hap die je krijgt voorgeschoteld bij een optreden op een groter podium. Een prima opmaat voor het micropodium van komende avond.

Ik ga hier niet in op een uitgebreide biografie van de band, dat is allemaal via hun website te vinden. De Multi-instrumentalisten Tom, Thimo, Niki en drummer Sjaak brengen een energieke mix van old-skool, ragtime, gypsyjazz en roots/blues doorvlochten met rock and roll. Kort samengevat: “Rag’n Roll”.

Na de korte inleiding zoals hierboven vermeld zat de stemming er meteen in. Je zou kunnen verwachten dat ze er zich van zouden afmaken met een soort try-out maar niets is minder waar. Vanaf de eerste tonen viel de mond wagenwijd open en zat ik geboeid te luisteren en te kijken. Gaandeweg de avond viel ik van de ene verbazing in de ander. Wat gebeurt hier?

Ivo en Alette hebben hier vier topmusici in huis gehaald voor wie geen toon, noot of akkoord onbereikbaar lijkt te zijn. Het speelplezier spat van de band af en de onderlinge chemie sluipt ook het gemoed van de luisteraar binnen en maakt hem blij en bij vlagen ontroerd.

Instrument en bespeler gaan volkomen in elkaar op, raken ineengestrengeld, er wordt aan snaren getrokken ofwel geragged maar een seconde later worden ze gestreeld en stromen lieflijke fluisterzachte klanken de kamer in. Een Danse Macabre die zelfs de kids van het gastgezin ademloos doen toekijken.

Niki  zwiert met haar manshoge bas, berijdt het instrument als een amazone die op haar paard door weidse velden rent, ze trekt aan de snaren die met een klap op de klankkast terugveren en zo concurreren met de slag van de drummer. Volkomen nieuw voor mij en wat een vondst.

Alles ademt vrijheid, blijheid en puur genieten van wat muziek vanuit de ziel met een mens doet. Ik zit verbluft op de kast (de stoelen waren bezet) en met dat ik in de pauze weer met beide benen op de grond sta voel ik de stijfheid in mijn ledematen.

Heerlijk bijkomen en reacties uitwisselen met bandleden en publiek onder het genot van een drankje en teveel chips.

Na de pauze ging men voort zoals ze waren begonnen met meer interactie tussen band en publiek. Ik vond nog een stoel achter in de zaal, excuus…kamer. Ik hoorde de muziek, maar zag de spelers half. Dat is een andere sfeer. Weer terug op de kast sloeg de betovering meteen weer toe. Hoe dichter het einde van de avond in zicht kwam hoe meer er werd geragged. Het mag een wonder heten dat de snaren niet alle kanten opvliegen en de pianotoetsen niet losschieten. Wanneer ik een dergelijk geweld op mijn viool zou loslaten zat er geen haar meer in mijn strijkstok en lag de klankkast in tweeën.

En nooit klinkt het rommelig, altijd loepzuiver, nooit langdradige of eindeloos repeterende thema’s. Een goede balans tussen raggen en verstilling, tussen rock and roll en de naderende lente. Dit is overgave, dit is…Liefde.

Hier word je meegenomen in een andere dimensie waar individuen voor even samensmelten, even los van het gewoel van de wereld, het is alsof je zelf meespeelt. …en dat gebeurde ook.

Ad en Arjan, twee gitaristen uit het publiek, gingen op de uitnodiging in en jamden heerlijk mee met de band die zich volledig ten dienste stelde van deze twee en hen als het ware hun muziek binnenleidde. Zo mooi om te zien…..en te horen natuurlijk.

En zo komt aan alles een eind.

Het lot verleidde de muzikanten tot deze setting en schonk ons allemaal een verrassende en onvergetelijke avond.

Blij dat ik een half uur voor het begin mijn innerlijke aandrang niet heb genegeerd en dit heb mogen meebeleven. Spirit for the future.

Herman Slurink.