Frustrerend seizoen voor Remco Lachenal

Remco Lachenal maakt een frustrerend seizoen mee. Een merkwaardige blessure gaat maar niet over, al heeft de spits nog steeds hoop dat hij dit voetbaljaar in actie gaat komen. “Het team draait ook dit seizoen heel goed en daarvan wil je onderdeel uitmaken en dat is als geblesseerde speler eigenlijk niet het geval”, aldus Lachenal. Glimlachend: “Wat dat betreft kan de winterstop me niet lang genoeg duren…”

Desondanks lijkt het erop dat DESZ morgenmiddag kan spelen tegen Gorecht. De tegenstander heeft deze gewoon kunnen trainen en beschikt bovendien over een kunstgrasveld. Wellicht beslist de KNVB echter anders. Lachenal herinnert zich de thuiswedstrijd nog. “Voor rust begonnen we veel te slap en werden we afgetroefd op vechtlust en felheid. We kwamen ook dik verdiend op 0-1. In de tweede helft waren wij beter en hadden we de gelijkmaker verdiend, maar die kwam er niet. Gorecht heeft een aardige ploeg met een echte bonkige spits. Daar hadden we het heel moeilijk mee.”

Lachenal reist morgen zoals altijd mee met de selectie, maar in actie komen zit er zeker niet in. “Ik heb een blessure aan de onderkant van de bil richting de hamstrings. Een spiertje drukt op een zenuw en volgens de fysiotherapeut heb ik ook last van verkalking van de spieren. Ondertussen is de hamstring ook niet goed. Wat de oorzaak is, weet ik niet precies. Voor de zomer had ik al last van mijn hamstring en ben ik toch door blijven trainen. Misschien is dat niet goed geweest en zit ik nu met de bakken peren.”

In het begin van het seizoen kwam hij echter nog wel in actie, maar in september ging het goed mis. “De laatste weken gaat het wel beter en train ik voorzichtig wat mee, maar ik durf echt niet te zeggen wanneer ik terugkom. Wel dat ik absoluut wil terugkeren. Ik ben 26 jaar en nog veel te jong om te stoppen. Vijf jaar moet ik zeker nog mee kunnen”, denkt Lachenal, die desondanks zijn sombere momenten heeft gekend. “Aanvankelijk zou ik half oktober terugkeren, toen half november en ondertussen is het februari. Op een gegeven moment werd de motivatie minder en vond ik de situatie uitzichtloos. Vooral omdat je zo graag onderdeel van het team wilt zijn. Nu ben ik weer veel positiever. De laatste jaren had ik juist veel minder last van blessures.”