Leonie en Miranda vriendinnen voor het leven

Leonie Visser, 23 jaar, en Miranda Oldenkamp, 22 jaar, zijn al vriendinnen vanaf de peutergroep in het Beatrixoord in Haren en wonen nu naast elkaar aan de Baanstraat in Zwartsluis bij Frion. Ze zijn veel samen; kijken een film of doen een spelletje op de kamer. Ook gaan ze vaak het dorp in. Leonie met haar rollator en Miranda met de handbike (handfiets voor rolstoelers). Bij de DA zijn de dames vaste klant. “Wij komen daar altijd met ‘lawaai’ binnen, ze kennen ons wel. Het is er gezellig en wij maken altijd een praatje.”

In maart drie jaar geleden kwam Leonie in Zwartsluis wonen. “Doordat ik regelmatig had gelogeerd in wooncentrum de Klaproos in Groningen, had ik al wel ervaring alleen te zijn en ik had de sfeer geproefd van op mezelf wonen. Toen het eenmaal zo ver was en ik in de auto zat naar Zwartsluis dacht ik wel: help ik ga verhuizen. Eerst moest ik wennen, nu vragen mijn ouders vaak of ik weer eens kom. Ik voel me hier wel thuis.”

Een paar maanden na Leonie, in juni, kwam Miranda naar de Baanstraat. “Wij wonen naast elkaar, dat wisten wij niet van te voren en is erg leuk. Mijn spullen waren al eerder verhuisd. Ik kon hier nog niet wonen, omdat mijn keuken nog aangepast moet worden. Die was zo hoog, dat ik met mijn kin op het aanrecht lag. In die tijd ging ik wel een keer per twee weken op donderdagavond met de groep eten. Ik was niet zenuwachtig om hier naar toe te gaan en wilde heel graag hier komen wonen.”

Miranda en Leonie zaten na de peuterspeelzaal ook samen op de Prins Johan Friso Mytylschool in Haren. Miranda: “Wij waren best gehecht aan elkaar.” Waarop Leonie reageert: “Dat zijn wij nog steeds.” Doordat de dames naast elkaar wonen, zijn ze zo bij elkaar binnen. Leonie: “Wij horen elkaar door de muren heen. Als ik lawaai hoor, ga ik naar Miranda en vraag dan: ‘Zit je nog in je stoel, of lig je er naast?’ Dan waren het de kastdeuren die ik hoorde.” Miranda vult aan: “Ik heb wel eens naast de rolstoel gelegen. Ik wou een la dicht doen en verloor mijn evenwicht.  Ik ben naar de badkamer gekropen en heb aan het alarmkoord getrokken.”

Als ze het even moeilijk hebben, weten ze elkaar ook te vinden. Leonie: “Als ik ergens mee zit kan ik dat niet altijd direct zeggen. Ik vind het moeilijk om voor mezelf op te komen. Miranda en ik voelen elkaar wel goed aan en praten samen.” Miranda: “Ik kan wel voor mezelf op komen en Leonie zegt dat ze nog wat van mij kan leren. Als ik ergens mee zit, wat ik nog niet direct aan de begeleiding kan vertellen, dan praat ik met Leonie.”

Dat ze beperkt zijn, is wel eens moeilijk. “Soms denk ik wel eens: ik heb een beperking en dit wil ik niet. Ik heb soms kramp door mijn spasme, dat is niet leuk en doet zeer”, vertelt Leonie. Miranda: “Toen ik in de puberteit zat, had ik veel last van dystonie (spasmen) en dacht ik vaak: ik schop die rolstoel aan de kant. Ik voelde mij toen erg onzeker. Nu denk ik: die rolstoel hoort bij mij; bij mijn leven. Ik sta positief in het leven en maak er wat moois van.”