Rock’n Roll in Zwartsluis (column Erik Driessen)

Toen ik op de Mavo zat (en dat is heel lang geleden, zie ik aan mijn wijkende haargrens) zat er ineens een soort kringloop aan het Buitenkwartier. Daar kocht ik het singletje It’s Only Rock’n Roll van the Rolling Stones, herinner ik mij nog. Mijn andere Stones-vriendjes kochten er vergelijkbare muziekdiamanten. In die tijd maakte je met zo’n aankoop een klein beetje belachelijk. The Stones waren stokoud, vond iedereen. “Mick Jagger is veertig…”, klonk het soms spottend als je uitlegde dat je nogal fan was van The Rolling Stones. Het was de tijd van Stock, Aitken & Waterman.

Onvoorstelbaar dat diezelfde Jagger en kornuiten nog steeds rond huppelen, terwijl Stock, Aitken & Waterman tot opluchting van muziekliefhebbers weinig actief meer zijn. Zaterdagavond waren the Rolling Stones weer eens op televisie met een concert van twee jaar geleden. Fenomenaal goed nog steeds. En als ik zeventig jaar ben wil ik er net zo afgetraind uitzien als Jagger. Ik heb nog 26 jaar om die status te bereiken. Wordt nog een hele kluif.

Het singletje van The Stones is niet mijn enige muzikale herinnering aan Zwartsluis. Een kleine tien jaar later stond ik in de busremise van de Noordwesthoek naar The Golden Earring te kijken. Over rockhistorie gesproken. Just Like Vince Taylor was het eerste nummer en ramde ongelooflijk lekker naar binnen. Tot diep in de nacht stonden mensen in mijn herinneringen ‘we want more’ te schreeuwen. Barry Hay zat vermoedelijk ondertussen al lang weer in Den Haag.

De allermooiste muzikale herinnering beleefde ik op de christelijke mavo. De toenmalige muziekleraar besloot dat we op de laatste dag voor de vakantie onze eigen muziek mee mochten nemen. Een doerak uit Hasselt mocht als eerste zijn cassettebandje (over lang geleden gesproken) overhandigen. Vol optimisme drukte de leraar het geval in de alleraardigste geluidsinstallatie. Een enorme bak trashmetal klonk door de ruimte. Slayer. “Ja, dat is dus niet de bedoeling…”, zei de leraar geërgerd. Van eigen muziek meenemen is het verder nooit meer gekomen.