Kinderpraat (column Teunie Rijfkogel)

Met Moederdag krijgt mijn moeder altijd planten, maar deze keer kreeg ze er ook een dikke reep chocola bij. Op de wikkel stond heel toepasselijk: voor de allerliefste moeder. Toen ze de reep had uitgepakt, was mijn neefje van drie er als de kippen bij. Hij is gek op zoetigheid en chocola is onmiskenbaar zijn favoriete lekkernij. Maar ja, de reep was voor oma en niet voor hem…

Terwijl de familie rustig aan de koffie zat, was mijn neefje ineens de dikste vriendjes met oma. Hij stond maar te dralen bij de tafel, zijn ogen gefixeerd op de felgekleurde reep. Hij was er niet bij weg te slaan. Ik had allang in de gaten dat hij een plannetje aan het uitbroeden was; de verlangende blik in zijn ogen sprak boekdelen.

Eerst probeerde hij het op de makkelijkste manier. Met een smekende blik en een paar onsamenhangende woorden probeerde hij oma te verleiden om de reep aan hem te geven. “Nee,” zei oma, “die is van mij. Die heb ik gekregen.” Zijn antwoord was weinig verrassend: “Nee hoor, die is van Jelte!” Lachend om zijn ondeugende smoel legde oma het hem nog eens uit: “Nee, die reep is niet van jou. Het is vandaag Moederdag, geen Kinderdag. Jij krijgt een andere keer wel weer eens wat.”

Deze methode ging dus niet werken. Het was tijd voor een beter plan. Natuurlijk duurde dit niet lang. In een mum van tijd had zijn fantasierijke kinderbrein een geweldig idee bedacht. Al wijzend naar de reep zei hij weer: “Die is van Jelte!”

“Nee,” herhaalde oma haar eerdere woorden, “die is van mij.”

Met een triomfantelijke blik in zijn ogen besluit hij oma dan te overtuigen van zijn niet-bestaande leesvermogen. “Nee hoor, die is niet van jou, kijk maar!” Langzaam gaat hij met zijn vinger langs de opdruk op de wikkel en zegt: “Hier staat: “V-o-o-r J-e-l-t-e!