Geesje voelt zich niet de held van Zwartsluis

Zwartsluis mag zich gelukkig prijzen, want sinds zaterdag is ‘ons dorp’ in het bezit van een heuse wereldkampioen. Geesje van der Linde veroverde de wereldtitel sjoelen door haar tegenstander in de finale te verslaan met 14-4. Dat dit een fantastische prestatie is, vond ook SBS6. Vanavond wordt hier in Hart van Nederland een item over uitgezonden.

Wereldkampioen word je niet zomaar. Geesje vertelt dat ze uren door heeft gebracht achter de sjoelbak. Ze begon al op jonge leeftijd, nam deel aan de landelijke competitie en groeide door tot de wereldtop. Het gevoel wereldkampioen te zijn is voor haar niet nieuw; ook in 2011 wist ze de titel te bemachtigen. Toch had ze het dit jaar niet verwacht. Geesje: “Dit jaar heb ik niet zoveel getraind en minder wedstrijden gespeeld. Bovendien was de concurrentie moordend. Er waren veel andere dames die in aanmerking kwamen voor de titel. Daarom is het extra mooi dat het me toch gelukt is. Ik moest 18 uur in de auto zitten voor ik in Tsjechië was en dan moet je ook nog de concentratie weten te behouden tijdens de wedstrijd. Het moment waarop je beseft dat je de titel hebt, is een fantastisch gevoel. De ontlading was zó groot.”

Om deel te nemen aan de wereldkampioenschappen moeten deelnemers zich inschrijven voor de voorrondes. Van hieruit worden de beste mannen en vrouwen geselecteerd om deel te nemen aan het WK. Hoewel sjoelen een oer-Hollandse sport is, krijgt het wereldwijd steeds meer bekendheid. De meeste spelers komen uit Nederland en Duitsland, maar ook Tsjechië, Frankrijk, Polen, Zweden en Zuid-Korea zijn vertegenwoordigd. Geesje: “We proberen het sjoelen steeds bekender te maken en dat lukt. In het buitenland zien we de populariteit flink toenemen. De sjoelsport is de wereld aan het veroveren.”

Wouter Berenschot, verslaggever bij Hart van Nederland, vraagt wat er nu zo leuk is aan sjoelen. Geesje: “Het is een uitdaging om elke keer weer goede prestaties te leveren. Eerst moet je jezelf bewijzen in de voorrondes. Telkens weer moet je de stenen erin zien te krijgen en dat terwijl elke bak verschillend is. De ene bak is stroef, waardoor je harder moet gooien. Andere bakken zijn juist glad, zodat je voorzichtig moet gooien. Je weet nooit precies wat voor bakken er staan bij wedstrijden. In Nederland en Duitsland zijn het vaak Homas-bakken en in andere landen gebruiken ze Schilte-bakken, maar geen bak is hetzelfde. Het is dus de kunst om bij het voorgooien, waarbij je vijf stenen mag gooien om te oefenen, snel de juiste techniek weet te vinden.”

Voor de opnames van Hart van Nederland doet Geesje het even voor. Ze gaat recht achter de sjoelbak staan, plaatst haar voeten zo ver uit elkaar dat ze de juiste hoogte ten opzichte van de bak heeft en schuift de stenen doelgericht naar voren. Ondanks alle ervaring speelt de draaiende camera haar toch parten: pas bij de derde poging gooit ze raak, maar vastgelegd is vastgelegd. Na de uitzending weet iedereen dat sjoelen draait om een goede houding, het spelen via de kant en dat je de sjoelbak onderhoudt door er aardappelzetmeel over te strooien.

Op de tafel staat haar veroverde cup en ook heeft ze een prachtige gouden medaille. In een poging grappig te zijn, merkt Wouter op: “Wel leuk dat ze die medaille de vorm van een damschijf hebben gegeven!” Als bewijs dat de landelijke pers langs is geweest, draait Geesje de sjoelbak om en zet er ‘Hart van Nederland’ op, samen met de datum en de handtekeningen van de verslaggever en cameraman. “Leuk voor later!” merkt ze op. Toch blijft ze gewoon wie ze is. Wereldkampioen of niet, ze voelt zich niet meteen de held van Zwartsluis. “Wel denk ik dat Sluzigers er raar van opkijken dat er een wereldkampioen in het dorp woont, maar het enige waar ik op hoop is dat het sjoelen meer bekendheid krijgt en dat mensen gaan beseffen hoe leuk de sport eigenlijk is.”