Vrolijk kindergebrabbel bij Marloes

Jack Russel ‘Dixie’ kijkt toe hoe vijf kinderen tevreden op de vloer spelen. Het is een huiselijk tafereel bij de kinderopvang van Marloes Bols – Kisjes (26). Sinds twee jaar runt zij haar eigen kleinschalige kinderopvang, in de vorm van een gastouderschap waarbij ze kinderen thuis opvangt. Het is haar op het lijf geschreven.

Marloes volgde de opleiding SPW, liep diverse stages in kinderopvangverblijven en ging daarna aan het werk op een kinderdagverblijf in Staphorst. Voor haar familie was het geen verrassing dat ze uiteindelijk besloot om haar eigen kinderopvang te starten. Marloes: “Toen ik nog heel jong was zeiden mijn oma en tantes al dat ik de zorg in zou gaan en ze hebben gelijk gekregen. Toen ik op het kinderdagverblijf werkte kwam de recessie op gang en ik was toe aan een andere uitdaging. Ik besloot in overleg met mijn huidige man de stap te wagen naar een eigen opvang. Het is een droom die uitkomt.”

Eerst ving ze kinderen ook in hun eigen huis op, maar daar is ze mee gestopt. Het is praktischer om bij huis te kunnen blijven. Ze is een erkend leerbedrijf en de zaken lopen goed; er is inmiddels een wachtlijst en ze moet mensen afwimpelen. “Ik mag maximaal zes kinderen hebben wanneer ik dit werk alleen doe. Ik mag vier jonge kinderen onder een jaar opvangen, plus een ouder kind en een kind voor de buitenschoolse opvang. Verder moet ik een achterwacht hebben, iemand die hier binnen drie minuten kan zijn. Gebeurt er wat met een kind, dan kan de achterwacht de anderen opvangen en kan ik met het kind naar bijvoorbeeld een arts.”

“Het zijn lange dagen, maar ik heb er plezier in en daarom is dat voor mij geen probleem. Het eerste kind komt soms al om 6.15 en soms gaan ze ’s avonds laat pas weg. Flexibiliteit staat bij mij hoog in het vaandel. Als iemand zijn kind een keer een uur eerder wil brengen, dan doe ik daar niet moeilijk over. Ook de huiselijke sfeer vind ik erg belangrijk. De kinderen voelen zich hier thuis. Ze mogen hier kind zijn en ik geef ze de ruimte om op hun eigen tempo te ontwikkelen. Een kind hoeft van mij niet per se met een jaar te lopen. Verder maken we regelmatig leuke uitstapjes. We gaan bijvoorbeeld naar de kinderboerderij of het bos. Dit vinden ze erg leuk.”

Opvallend is het feit dat veel kinderen van Poolse afkomst zijn. Marloes: “Ik heb bijvoorbeeld een moeder die geen Nederlands kan. Dat is soms best lastig. Ook heb ik een jongen die geen woord Nederlands sprak toen hij hier kwam. In overleg met de ouders heb ik afgesproken dat ze thuis Pools blijven spreken, zodat het kind duidelijkheid heeft. Is hij bij mij, dan leer ik hem Nederlands. Die taal zal hij immers ook moeten leren. Het heeft goed gewerkt, want inmiddels kan hij beide talen goed spreken.”

Erg leuk om te zien zijn de gelabelde mandjes in de hal waar persoonlijke bezittingen van de kinderen in zitten. Er komen onder andere boekjes uit tevoorschijn waar Marloes elke dag iets in schrijft. Ook de ouders zetten er weleens wat in. Zo heeft elk kind een eigen boekje waar allerlei leuke weetjes in staan en waar de activiteiten in bijgehouden worden. Het ziet er al net zo gezellig uit als de slaapkamer boven, waar maximaal vier kinderen kunnen slapen. De muren zijn gedecoreerd met leuke schilderijtjes, wat een gezellige aanblik oplevert. Ook dit is weer typisch Marloes, net zoals het feit dat alle kinderen op haar bruiloft zijn geweest afgelopen mei.

Zijn er eigenlijk nog ambities? Marloes: “Ja, ik zou willen uitbreiden door de opvang in een gebouw te vestigen.” Hoe dit eruit moet komen te zien weet ze ook al. “De huiselijke sfeer moet blijven. Hoewel ik uit wil breiden, gaat het dan wel op z’n Marloes’. Het moet er gezellig blijven, zodat het kind zich veilig voelt. Dat vind ik ontzettend belangrijk.”