Engelse frivoliteiten (column Teunie Rijfkogel)

Onlangs ben ik met een vriendin nog even een weekje naar het tropische zuiden van Engeland geweest. Hoewel, tropisch? Er waren dagen dat de regen met bakken uit de hemel kwam en we gezellig onder een paraplu door schuin aflopende straatjes zwalkten, trachtend de vriendelijke Engelsen niet hun ogen uit te prikken. Maar er waren ook schitterende dagen bij, waarop de zon zich van zijn beste kant liet zien en we lange wandelingen maakten door Hastings Country Park.

Ergens op een smal paadje hoog boven zeeniveau kwamen we een prachtige boom met kronkelende takken tegen. Natuurlijk kon ik het niet laten om er op de kop in te gaan hangen. Totdat er een al wat ouder Engels stel langs kwam en ik rap weer op de grond stond. Lachend passeerden ze ons met de tekst: “It doesn’t matter, we’re just jealous.” Het was niet de enige keer dat we aangesproken werden. De Engelsen zijn gastvrij en altijd in voor een praatje. Ze trekken rustig een kwartier uit om je wat bij te brengen over de omgeving en nemen even vriendelijk weer afscheid. Leuk volkje, die Engelsen. Hoewel ze bij het bord ‘watch out, dangerous cliffs, access at your own risk’ ook wel even hadden mogen vermelden dat we met nudisten te maken kregen. We hadden die helse afdaling immers niet getrotseerd om oude mannen in vol ornaat te aanschouwen. Gelukkig was het strand langgerekt en waren de aangespoelde inktviseitjes wel het bestuderen waard.

Van goede wegen hebben ze echter nog nooit gehoord. Op de dag van aankomst waren we Dover nog niet voorbij of we zagen de eerste auto al op de kop achter de vangrails liggen, volledig in de kreukels tussen het struikgewas. Verder zagen we stilvallende campers die de steile hellingen maar ternauwernood wisten te trotseren, waren we er getuige van hoe er op een tweebanige rotonde in de drukke stad Canterbury geritst moest worden en namen we de verschrikkelijke beslissing om letterlijk de toeristische route te nemen over een smal, ellenlang landweggetje zonder uitwijkmogelijkheden.

Om maar te zwijgen van de combinatie smalle wegen, gaten, scherpe bochten, hoosbuien, pardoes opduikende fietsers, midden op de weg geparkeerde auto’s en een links zittend stuur. We kregen de schrik van ons leven toen een tegemoetkomende auto, weer dankzij die fantastische gaten, een enorme waterval over de auto gooide en leerden in no-time dat we toch echt flink hoog in de toeren moesten blijven om bovenop die heuvels van 15% te komen. Toen we ’s avonds wonder boven wonder weer ongeschonden in ons huisje waren aangekomen en ik op tv een Engelsman gefrustreerd “Who the fuck drives a transmission” hoorde zeggen, begreep ik hem volkomen.