De schoonheid van de Kop van Overijssel (column Herman Slurink)

dav

Het zijn wonderlijke tijden. Elders in de wereld beeft de aarde, verheft zich de zee en razen orkanen verwoestend rond terwijl wij rustig voortdrijven op het kalme getij van de zomer richting herfst.

En weer begint een nieuwe dag net zoals een reeks van voorbije soortgelijke dagen: De zon komt op in betoverende kleurenpracht, glijdt voort door de dag om in een adembenemende stille schoonheid achter de einder weg te zinken. Dag in dag uit. Slechts de wisselende wolkenluchten vormen het onderscheid der dagen.

Het wateroppervlak van de Wieden was nog rimpelloos en leek oneindig uit te dijen in de lichte ochtendnevel. De lucht is helderblauw en het verkleurende rietlandschap lijkt als een eiland voort te drijven naar onbekende bestemming.

Gaandeweg de ochtend vormden zich kolossale wolkpartijen die als bergformaties met hoog oprijzende toppen verdwenen in de diepte van het heelal. Aan de andere kant doemen nieuwe formaties weer op als vriendelijke bloemige en mollige figuren helder afstekend tegen het azuurblauwe.

Het is een momentopname van een wandeling in de Kop in het najaar van 2018. We beleven een uitzonderlijk najaar na een minstens zo uitzonderlijke zomer.

Ik kan mijn enthousiasme niet op nu het lage licht zo langdurig de Kop verlicht en onze achtertuin telkens als een nieuwe wereld herschept. Wat prijs ik mij gelukkig en dankbaar om in dit stukje van de wereld te mogen leven, om het streekeigen te mogen zien, voelen en voor ogen te brengen.

Wel beschouwd is iedere dag, het hele jaar door een belevenis in dit gebied.

Haast vanzelf verstrengelen de schitterende natuur, cultuur en volksaard zich in elkaar en toveren uit het geheimzinnige moeras een sfeer tevoorschijn van verwondering en nieuwsgierigheid. Wat is verbeelding en wat is waarheid. Ga op avontuur naar de Kadoelen, de Beulaker, de Krieger, en proef de sfeer in de kroegen, van de schaatscultuur met koek en zopie, de fanfarekorpsen, dorpshuizen, de rietsnijders, jagers en stropers.

Evenementen zoals de gondelvaart en het bloemencorso geven de verbeelding vorm en gestalte en brengen de toeschouwer terug naar een mythisch verleden.

Wanneer mist en nevel door de rietvelden trekken worden schimmen verhalen, bekruipen angst en spanning de eenzame wandelaar, voel je de paniek van de gedesoriënteerde ganzen, verstomt het zingen der vogels. Het verleden dringt door tot het heden en handen die enkele kilometers verderop gigantische stenen rangschikten tot hunebedden, verzamelden hier de wilgentakken om hun dorpen te markeren en te beschermen. Het liefst zouden ze hier ook een menhir willen oprichten, de sfeer van het gebied vraagt er om,  maar de zompige grond liet dit niet toe.

De sensitieve wandelaar proeft in de Kop de rechtstreekse verbinding met het oude volk van het Noord Europese continent. Het volk van de hunebedden dat leefde in en langs de randen van de Kop stond rechtstreeks in verbinding met de architecten die de lange rijen menhirs in Carnac (Bretagne) plaatsten, met de astronomen van Stonehenge  en Avebury in Zuid Engeland, het eiland Skellig Michael in Ierland, de kathedraal van Chartres en weer terug naar het klooster Montis Sancte Marie in het kleine buurtschap Zwartewatersklooster waar je middels de zangvogels in het oude bos de zielen van de nonnen kunt horen lofzingen.

Tsja, slaat hier de fantasie op hol of ligt dit verleden werkelijk in het heden van de Kop verborgen. Het is maar hoe je het wilt zien.

Diep verborgen universele waarheden zoals die vaak herkend kunnen worden in sprookjes en legendes zoals die van King Arthur en de ridders van de ronde tafel, komen tot leven in de natuur en cultuur van de Kop. Het gaat daarbij vooral om het goede in de mens te willen zien en de weerspiegeling daarvan in de natuur. Wij hebben hier weliswaar niet de direct daarmee verbonden monumenten en symbolen……., maar wie bepaalt dat?  Het is vlot reizen in de wereld van de verbeelding en de kosmische snelweg boven het hoger gelegen kerkhof in Zwartewatersklooster op een nevelige zondagmorgen verbindt mij direct met een kluizenaarshut op een rots boven de Bretonse kust. De bijzondere sfeer komt uit dezelfde Bron. De kerktoren die boven het oppervlak van de Beulackerwiede uitsteekt past in diezelfde sfeer.

Kort gezegd: rondzwerven in de Kop nodigt uit tot dromen over heden en verleden, hier en daar, het oude en het nieuwe,  over de mens die even uitstijgt boven de dagelijkse beslommeringen.

Het verblijf op aarde

   is slechts een flits

                                               een fase

een kort moment

                                               om perplex te staan.

                                               Wij nietige mensen

                                               schouwen slechts de horizon

                                               reikend naar het verre buitenaardse

                                               maar onbekend met het eigen waarom.

Het grootste mysterie

                                               openbaart zich in de spiegel

                                               zoekt de weg van ontwaken

                                               het ontwaken

                                               van de schoonheid in ons.

Herman Slurink.