Als een pelgrim in de Kop (column Herman Slurink)

Soms heb je van die wandelingen in de Kop waar geen eind aan hoeft te komen. Alles om je heen klopt. Ik heb dit vaak mogen ervaren, vooral in het bijzondere jaar dat nu bijna achter ons ligt. Het klimaat was ons uitzonderlijk gunstig gezind en nu ik achterom kijk naar de ongekend vele fraaie dagen overvalt me een gevoel van intense dankbaarheid om in dit gebied te mogen leven.

De zon ging de ene dag nog kleurrijker op en onder dan de andere en nu het jaar ten einde loopt is het niet anders. Los van de temperatuurperikelen trekt de zon zich onverstoorbaar verder terug en wint het duister meer terrein tot het mystieke keerpunt op midwinterdag. Ik hou van deze tijd met het lage zonlicht en de langgerekte schaduwen. De bomen staan er in al hun naaktheid en geen noest of nerf blijft verborgen.

Het kan vriezen en stormen en hoe heerlijk is het om uitgewaaid of verkleumd thuis te komen waar de Kerstverlichting brandt en de borrel wacht.

Romantiek zit in de genen en ik geniet van al dan niet besneeuwde boerderijdaken in de verte, de rijp over de velden, een trek vogels aan het zwerk of de weerspiegelingen in de wieden.

Vandaag is weer zo’n dag, ongemerkt wandel je kilometers verder omdat je geheel opgaat in je omgeving, de wisseling der sferen. De rietvelden die in dit jaargetij goudgeel kleuren alvorens de pluimen zich buigen voor de rietsnijder….. zacht wuivend brengen zij een afscheidsgroet in het avondlicht.

De zon kan maar geen afscheid van deze dag nemen en ik ook niet. Okergeel gaat over in oranjerood om te eindigen in een vlammende horizon. Zo dicht bij huis en diep van binnen toch zo ver op reis. Even los van het woelen der tijden.

De Kop is bij uitstek een gebied voor de zwerver, de doler of de pelgrim. Benamingen die tot de verbeelding spreken. Ik hou van deze begrippen omdat ze in relatie staan tot het onbekende, het op weg gaan naar verre pelgrimsoorden zoals Rome of Santiago de Compostela , het onderweg zijn, het op zoek gaan naar het raadsel dat je zelf bent.

In wezen maakt het niet uit, je hoeft niet beslist naar een bekend en ver oord om op zoek te gaan naar nieuwe inzichten of verandering…..de Kop herbergt een zeker doel in iedere stap.

“Het gaat om de weg, niet om het doel, deze valt je toe” wordt er gezegd en zo voel ik mij bij iedere gang door de velden en langs de meren als een pelgrim in de Kop.

Soms zou je wel dwars door de materie willen kijken om te zien wat er allemaal gebeurt in het verborgene. Wat woelt en krioelt er in de grond ter voorbereiding van de knop die in het voorjaar verschijnt. Wat woelt en krioelt er in onszelf om naar buiten te komen?

Het geluid van de huilende en jagende wind door de kale takken roept het verlangen op naar warmte en geborgenheid. Op deze wijze om je heen kijkend en voelend loop je nooit alleen en is iedere gang een ontdekkingstocht naar nieuwe inzichten en verrassende communicatie. Men twijfelde aan de geestelijke gezondheid van prinses Irene toen ze zei dat ze met bomen sprak, nou…ik durf te beweren dat het riet je de oren van de Kop kletst.

Camera in de kontzak en maar zien wat er op je weg komt. Schoonheid verbeelden.

Tijdens al die wandelingen, fiets- of vaartochten is een ware dialoog met de Kop ontstaan en heb ik landschappen ontdekt die als uit het niets ontstonden. Door deze ontdekkingen af en toe te delen hoop ik wat schoonheid en rust te brengen in een voor velen spannend en hectisch bestaan.

Ik wens iedereen fijne feestdagen en dat het Licht van Kerst ieders weg in 2019 mag verlichten.

Herman Slurink