Artistieke Kop en een mooi ’toeval’

De Indiase soefimeester Inayat Khan sprak ooit de wijze woorden:

“Hoe wijder onze blik, hoe geringer zijn onze zorgen in het leven.

Als men zijn ogen richt naar de horizon,

zover als men maar kan zien,

is men verlost van zorgen en beproevingen.”

Je zou haast denken dat deze wijze man ooit de  “Kop” heeft bezocht in een vroeg voorjaar.

Wonderlijk hoeveel gezichten en taferelen zich voor je ogen ontvouwen en welke artistieke lijnen en vormen hun weg naar de horizon vinden. Sloten en vaarten die hun kronkelige weg gaan verborgen tussen de ruisende rietvelden en zich later in al hun schoonheid openbaren wanneer het riet is gesneden en hun gang prijsgeven.

De zwanen die zich sierlijk laten voortdrijven in het zachte licht, een roedel reeën verzameld aan de einder, het geflierefluit van de vogels in het struikgewas, de nerveuze ganzen, de langzaam ondergaande zon. Wij wonen in een wereld waarin pure en magisch realistische taferelen zich met elkaar verweven en je meevoeren in het tijdloze. Het is één groot openlucht museum waarin je af en toe een glimp van de eeuwigheid mag opvangen. Kleine taferelen, een lijstje er omheen en Galerie ‘de Kop’ is weer een stilleven rijker.

“Iemand zonder fantasie

staat met beide benen op de aarde.

Hij heeft geen vleugels,

hij kan niet vliegen.”

Dolen in de “Kop” nodigt uit tot fantaseren, tot ontdekken. Door de jaargetijden heen vinden ogenschijnlijk dezelfde veranderingen plaats, maar door de schijnbare eentonigheid vanuit een wisselend perspectief te zien voltrekt zich het onvoorstelbare.

Dode takken die nog net boven het wateroppervlak uitsteken komen sprookjesachtig tot leven in het wegstervende zonlicht of lijken op iets meer afstand op dansende faunen.

Onlangs plaatste ik een foto op facebook met een wel heel bijzonder vervolg. In de begeleidende tekst schreef ik : ‘Geluksmomentje op de Hasselterdijk , aan het eind van een grijze grauwe dag voor even een kort lichtmoment alvorens de mist weer komt opzetten’.

Bij de reacties hierop stond een opmerking van onze plaatselijke kunstschilder Frederik Weijs: “Ik dacht dat ik mijn schilderij voorbij zag komen!! Heel bijzonder: vrijwel exact ditzelfde tafereel heb ik enige jaren geleden geschilderd als middenstuk van een drieluik voor een tentoonstelling tijdens de Hanzedagen in Rusland. Het hangt nu in het gemeentehuis in Hasselt.”

Ik wist niet van het bestaan van dit schilderij en mocht ik het al ooit vanuit een ooghoek hebben gezien dan nog vind je nooit de locatie, het jaargetijde en tijdstip , de toon van het licht. Inderdaad, deze overeenkomst overstijgt het toeval en zo ontmoetten onze zielen elkaar voor even in een andere dimensie. De compositie, de kleuren….het schilderij en de foto vormen elkaars verlengstuk… daar word ik nou echt blij van.. Een minuut later en het licht is niet meer hetzelfde, de camera iets omhoog of omlaag en het beeld roept een totaal andere sfeer op.

Wandelen in de “Kop” verbeeldt de ultieme vrijheid, een opgaan in de elementen, nodigt uit tot verrassende ontmoetingen en gebeurtenissen …kortom: het goede van het leven….Het is Lente!!!

Herman Slurink.