De nevelen van de Kop

Ik kon op deze vroege ochtend mijn geluk niet op. De wereld zat nog potdicht van de mist, maar een minieme fluistering van zonlicht droeg vaag de belofte in zich om gaandeweg verborgen landschappen en sferen prijs te geven.

Hoe vaak tref je het niet dat de mist de hele ochtend of zelfs de hele dag blijft hangen en schimmen hun vaagheid niet voorbij komen. Nee, deze morgen was een aaneenschakeling van devote verstilling en van sprankelende jubel.

Dan weer leek de nevel zich geheel op te lossen en kwam een helder transparant en intens blauw landschap tevoorschijn, luttele seconden later werd het gordijn weer helemaal dicht getrokken en overheerste het rijk der schaduwen. Soms dwaalde ik tussen deze overgangen door, waar het dichte mistgordijn een transparante sluier werd, en zo werd deze ochtendwandeling tot een onvergetelijke tocht door een labyrint van verschillende werelden.

Scharrelend langs de oever van de Belterwiede net voor Wanneperveen onderging ik de overgang heel direct. Als bij toverslag sloot de mist zich dicht om mij heen. De wereld recht voor mij was zo onwerkelijk schoon, mysterieus en verstild; tijd noch duur leek hier te bestaan.

Het was de wereld van “De nevelen van Avalon” , het boek waarin Marion Bradley niet alleen de wereld van de legendarische koning Arthur en de ridders van de ronde tafel beschrijft, maar ook de magische wereld van Avalon: het mysterieuze eiland dat alleen zichtbaar is voor hen die uitverkoren zijn, voor wie voorbij de horizon ziet en tot zijn of haar verbazing die wereld in zichzelf waarneemt.  “De nevelen van de Kop” …..waarom ook niet? Waarom ontkennen wat er gewoon is? Wellicht dat het toekomstig paradijs, waar in deze hectische wereld hartstochtelijk naar wordt verlangd, dichterbij is dan we vermoeden…..wie rust kan vinden en stil kan zijn zal het ontdekken.

De stilte is totaal, geen zucht beroert het wateroppervlak. Tussen de contouren van twee traditionele platbodems zie ik de trage beweging van een gebogen gestalte. Het zal toch niet de veerman Charon zijn die de rustzoekende zielen van overledenen naar het rijk van Hades aan de overkant van de rivier de Styx brengt. Allerlei mythische verhalen lijken hier door elkaar te lopen om uiteindelijk als uit één bron voortkomend in deze kleine wondere wereld samen te smelten.

Ik neem plaats bij de steiger waar een punter klaar ligt om uit te varen en ineens zie ik de relatie. De veerman nadert …..nee, nee ik stap nog niet aan boord, ik ben slechts een toeschouwer en net opa. Ik moet die kleine deze wonderlijk mooie omgeving nog laten zien, het leven aan deze zijde is mij nog veel te dierbaar.

Ter bevestiging van deze ingeving kwamen als uit het niets twee elegante zwanen die sierlijk voorbij gleden om vervolgens weer opgeslokt te worden in de nevel. De vriendelijke zwijgzame knik naar de toeschouwer beroerde mijn gemoed, een groet uit het onbekende.

Het voltrekt zich gewoon voor je ogen en beklijft als een mooie droom. Ik koester deze momenten die ik in de Kop al zo vaak in diversiteit heb mogen meemaken en altijd overweldigt het mij weer. Deze zijde en gene zijde lopen hier door elkaar heen als het vlechtmotief op een Keltisch kruis en komen samen in dit ultieme moment. Voor even voel ik mij de uitverkorene uit het genoemde boek. Het vredige gevoel welkom te zijn in beide werelden.

Net zo plotseling als de mist opkwam brak de zon door en lag dezelfde punter in het volle licht aangemeerd aan dezelfde steiger. In de verste verte geen veerman meer te bekennen.

En dat is voor nu maar goed ook.

Herman Slurink