Het Zwartewaterland-gevoel van Dick Visserman

De Actueelsites gaan op zoek naar het ‘Zwartewaterland-gevoel’. Bestaat dat, hebben mensen dat en wat is dat dan? Waar denken ze aan bij Zwartewaterland en waar komen ze graag? We gaan op bezoek bij bekende en minder bekende inwoners van Zwartewaterland. Vandaag de negende: Dick Visserman, voormalig wethouder van de gemeente.

“In 2001 was er een samenvoeging van drie hele mooie gemeentes. Ze hadden misschien zelfstandig kunnen blijven, maar Zwartewaterland is gekomen”, zegt Dick Visserman. “En de kernen verschillen wel van elkaar, maar ook weer niet heel veel.” Hij heeft met alle drie kernen binding.

“Ik ben een geboren Sluziger, woon in Genemuiden en heb 8 jaar in Hasselt gewerkt. De hele gemeente is mij lief”, vindt hij. En die onderlinge strijd, die hoort er gewoon bij. Dat zal ook altijd zo blijven.” Er was altijd al wel een beetje verbinding met elkaar, zegt Visserman, die raadslid was in de voormalige gemeente Genemuiden. “Er werd weleens samengewerkt onder de drie gemeenten. De herindeling heeft met zich meegebracht dat de partijgroottes wat dichter bij elkaar kwamen. De SGP zou in Genemuiden nu misschien wel de absolute meerderheid hebben.”

De politiek is voor Visserman nu verleden tijd. Tegenwoordig heeft hij wat meer tijd om te fietsen, wat hij in Zwartewaterland wel kan, samen met zijn vrouw. In Zwartewatersklooster bijvoorbeeld, maar ook in Baarlo. “Dat heeft de allure van het verleden”, vindt hij. “En de Hasselterdijk heeft ook mooie stukjes, met het hazelnotenbos. Daar staan allemaal bomen met hazelnoten.”

Ook komt hij graag in de kern van Mastenbroek. “Dat is ook Zwartewaterland”, benadrukt hij. Maar een heel mooi, en toch vrij onbekend plekje, vindt Visserman het ‘Staphorstersluisje’ in Zwartsluis. “Als je de Nieuwesluis ingaat, is die direct links. Dat sluisje is heel mooi historisch.”

Verbonden aan zijn geboorteplaats Zwartsluis is hij wel. “Maar na 45 jaar wonen in Genemuiden voel ik me inmiddels meer Genemuidenaar dan Sluziger. En ik ben natuurlijk ook wel een Zwartewaterlander.”

Dat zat er al jong in. In de jaren ’60 zat Visserman op de Mulo in Zwartsluis met Genemuidenaren en Hasselters. “Dat was eigenlijk al de aanzet tot Zwartewaterland”, lacht hij. “Ja, ik heb wel een echt Zwartewaterland-gevoel.”

Visserman heeft dat ook met de voetbal. “Ik kijk op zaterdag eerst naar wat Genemuiden gedaan heeft met de voetbal, dan hoe DESZ het gemaakt heeft en daarna Olympia. In die volgorde.” Toch voelt hij zich wel verbonden met Hasselt, wat hij ‘klein Amsterdam’ noemt. “Daar lijkt het wel op met die grachtennamen. En we hebben er natuurlijk ook nog familie wonen.”

Over Zwartewaterland-gevoel niet te klagen bij Visserman. “Alle kernen zijn me even lief. En we voelen ons hier gelukkig.” En dan komt er met een brede grijns nog een aap uit de mouw: “Maar we zijn ook gelukkig op Texel.”