Witte Wiev’n in de Kop

‘Het mag van mij warm water regenen’ is een veel gebruikte uitspraak uit de mond van koukleumen en schaatshaters. Nu, dat deed het begin februari. Zo rond half tien kwam ik terug van een wandeling bij Doosje en zag, terwijl ik de rotonde bij Beukers opreed, vanuit de ooghoeken een opmerkelijke damp boven de ‘Stille Belter’. Verder rijdend richting Zwartsluis liet dit beeld mij niet met rust. Dit was toch niet het rookgordijn van verbrand rietafval en echt mistig was het ook niet. Toen ook op het Meppelerdiep een lichte damp opsteeg ging mij een licht op. We hadden een paar nachten lichte vorst gehad en de miezerige regen viel op het nog steenkoude water en veroorzaakte een lichte nevel. Er lag nog een flinterdun ijsvliesje op de meren zodat dit verschijnsel daar vast en zeker in sterkere mate viel waar te nemen. Het stuur ging acuut om met het voor mij vertrouwde en prettige voorgevoel het bekende landschap weer opnieuw te ontdekken.

Niet veel later bevond ik mij middenin een korte, bizarre en schimmige bijeenkomst van de Witte Wiev’n. Ze dansten in slingerende en verleidelijke bewegingen rond de rietkragen aan de oever van de ‘Stille Belter’, groepeerden zich zodanig dat de bomen half schuil gingen achter hun ijle spookachtige sluiers. Geconfronteerd met een diep weggeborgen zwakte kon ik hun lokroep niet weerstaan en stapte met het foute schoeisel op de pasgeschoren zompige rietvelden om het schouwspel dichter te naderen. Had ik het vooraf geweten dan had ik laarzen meegenomen.

Je zag nog wat ijskristalletjes op de drassige grond maar de fikse regen van afgelopen nacht en de motregen nu, had de bovengrond week gemaakt. Met dat ik aan de rand van de ‘Stille Belter’ stond drong het kille vocht mijn sokken binnen en deed de voeten klappertenen. De wervelende Witte Wiev’n kropen sluimerend traag aan land en omcirkelden de nieuwsgierige bezoeker die gefascineerd opging in dit mysterieuze theater. Honderd meter verderop heb je gewoon helder zicht en ik ben omringd door steeds wisselende gestalten onttrokken aan ieder zicht. Mijn enig oriëntatiepunt was de windmolen. Wapperende vochtige haren sluieren voelbaar als een wingerd om me heen. Je bent niet bij machte uit dit spel te stappen, als in een droom. Het is niet eng, eerder misleidend…..je tast maar voelt niets.

De Nevelen van Avalon…… het is een betoverende wereld waar koning Arthur en Merlijn zo ten tonele kunnen verschijnen. Gebieden waar mist plotseling kan opkomen en weer verdwijnen zijn omgeven met sagen en legenden. Engeland, Wales, Schotland, Ierland, Bretagne, de Kop. Je kunt er dezelfde mystieke en gotische sfeer waarnemen, door hetzelfde kippenvel worden bevangen. Je overgeven aan de betovering. Zo zit je in de auto en zo ben je onderdeel van een zich vormende legende die ik alleen aan mijn kleinzoon van nog geen jaar zal kunnen vertellen. De rest zal me aankijken als een koe die een trein voorbij ziet rijden…”Heb je hem weer…, neem nog een borrel”.

Aan de oever van de ‘Stille Belter’ voltrok zich een schouwspel die weinigen hebben waargenomen. Het duurde hooguit een kwartier maar het konden ook uren zijn. De zwierig sluierende wezens richtten zich plotsklaps op alsof ze een dreiging opsnoven. “ Er hangt storm in de lucht” fluisterde het ergens in het grijs waarop de nevelen gingen zoals ze kwamen, zigzag kruipend als vluchtende slangen om uiteindelijk volledig op te lossen achter de einder van de kraggen. Niet veel later raasde Ciara over de Wieden met Dennis in haar kielzog.

Herman Slurink.