Weg van de paden (column Herman Slurink)

dig

De regenmaand februari kende ook veel unieke momenten al was het vaak laveren tussen de buien door. Zo liep ik al struinend langs het Boswiede en genoot van een prachtige ondergaande zon die de watertoren van St. Jansklooster in vuur en vlam zette. Het mooie van deze tijd is dat de natuur zich in haar totale naaktheid laat zien.

Door het ontbreken van dicht loof ontstaan verrassende doorkijkjes en het kale riet-  en akkerland schept onvermoede vergezichten. Een bomenrij op het hoger gelegen land tekende zich scherp af tegen de heldere achtergrond. Het schouwspel bracht mij op het idee eens op onderzoek te gaan in het gebied dat verborgen ligt tussen de Barsbeek en de Leeuwte, een glooiend landschap dat is voortgestuwd tijdens de voorlaatste ijstijd, een ‘kleine’ 150000 jaar geleden.

Het werden een aantal avontuurlijke wandelingen, vaak door zompige klei en over soppende landerijen, langs oeroude wallen die de grens van de weilanden markeren. De wallen zijn veelal begroeid met ondoordringbare struiken vol dorens, een zegen voor zangvogels die er hun nesten bouwen. Zwaar bejaarde gedrochten van wilgen houden er de wacht en bepalen het tijdloze landschap. Deze vele generaties oude bomen werden gaandeweg reisgenoten tijdens deze zwerftocht langs historische boerderijen en door aan het oog onttrokken kleine sprokkelbossen. Een knoestige kreupele boomgaard aan de voet van een lichte helling en een traditionele hooiberg verraden de gang der eeuwen en verbinden je gemoed met de emoties van het verre voorgeslacht. Deze niet gebaande wegen zijn privé eigendom maar in geval dat het nodig was sprak ik de boer aan en dat leverde nog een keer een kop koffie en een leuk gesprek op ook.

Zo liep ik argeloos een paar hectare groot bos in waarvan het wandelpad loodrecht vooruit liep. Aan het eind maakte hij een cirkel en kon je dezelfde weg terug nemen. Mijn oog viel echter op een plank over de sloot net buiten de cirkel. Die ligt daar niet voor niets en even later liep ik over een smal pad de uitgestrekte ruimte in. Aan het eind tekende zich een klein donker bos af en hoe dichter ik deze naderde des te duidelijker kwam de vorm van een kleine opgeworpen heuvel omringd door oude wakende beuken en eiken op mijn netvlies.

Ineens overviel mij een geweldig sensationeel gevoel, een vreugde die ergens uit de diepste spelonken van de ziel opborrelt, een jubel die zegt dat er iets bijzonders wacht en ongemerkt loop ik 40 jaar terug in de tijd in Somerset en zie Glastonbury Tor opdoemen. Een flashback die verwijst naar een Regie vanuit een andere dimensie waar tijd niet bestaat en vier decennia teruggebracht worden tot nu. Een kracht die af en toe haast dwingend optreedt wanneer je bijvoorbeeld van plan bent rechtsaf te gaan en je vervolgens doet voelen dat je de andere kant op moet…je hoeft alleen maar te volgen.

Het licht is sprankelend, heldere wolkenpartijen drijven voort, de lucht is schoon en fris. Een trap leidt naar boven. Wacht daar een kluizenaar of kruidenvrouw waar de zware gereformeerden uit de regio  heimelijk hun medicijnen halen of hun angstige twijfels over het bestaan uiten? Helaas, geen hut of tempel. Wel voel je de geschiedenis, dit is meer dan een heuvel. Ik draai me om en aan mijn voeten ligt de mooiste en oudste lindelaan die ik ooit heb gezien. Mijn hart sloeg over, ik loop hier werkelijk een mythische wereld binnen.

Met het binnentreden van de laan ontmoet ik wisselende gedaanten die bij iedere stap van vorm veranderen en mij helemaal doen opgaan in hun narrige en schimmige spel. Heen en weer, binnen en buiten de laan, de zon in de rug, dan weer tegenlicht…..drakenkoppen, saurussen, ineengestrengelde geliefden, een magisch realistische schildering van Carel Willink, maar ook een gebogen hoofd met doornenkroon gericht naar de ondergaande zon…de wereldgeschiedenis trekt in duizend vormen aan je oog voorbij…. Ik neem me voor hier tijdens de “Veertigdagentijd” nog eens terug te komen.

Langzaamaan zakt de zon weg en een heerlijke oranjegele gloed vult het landschap. Ik loop verder weg het weiland in zodat de lindelaan de horizon vormt. Een onwaarschijnlijk mooi beeld ontstaat van een karavaan voorttrekkende Enten die in de film The Lord of the Rings op weg zijn om het kwaad te bestrijden. De koude glasheldere lucht en de laatste wolkformaties scherpen dit beeld nog verder aan en doen je wegdrijven naar verre continenten.

De schemer valt en nog kan ik mij er niet van losmaken. Je wilt de sfeer vasthouden maar geleidelijk dooft het licht.

Weer thuis moest ik even landen, opnieuw aarden in het alledaags bestaan.

Het landen is geen val, diep van binnen resoneren beelden en geluiden en vormen een donzig zacht vangnet. Bepaalde klanken en melodieën brengen mij zo weer terug naar dit soort momenten die fungeren als een fluistering vanuit een veilige Oorsprong waarin alles goed was en alles ook ooit weer goed zal zijn. De enige naam die ik hiervoor kan bedenken is Liefde en daar valt goed mee te leven, dat mag wel eeuwig duren..eeuwig onderweg..weg van de paden.

Herman Slurink.