Een Requiem voor de Zintuigentuin (column Herman Slurink)

Doe wat excentrieke dingen op de vierkante meter en je tovert een onopvallend stukje land in het hart van het dorp om tot een bijzondere plek die je gemoed in beroering brengt.

Terwijl de Sluziger zijn leven leefde, de kinderen naar school bracht, zijn werkzaamheden verrichtte, er geboortes plaatsvonden en geliefden stierven, waar de Vierdaagse werd gelopen en Koninginnedag nog werd gevierd, ontstond gaandeweg en haast ongemerkt een klein paradijs aan de Van der Meulenstraat onder het wakend oog van de reusachtige beuken op het oude kerkhof.

Toen ik er lang geleden nietsvermoedend eens binnen liep sloeg mijn hart over van verbazing. Je waande je in een droomwereld van mysterieuze natuurlijke sculpturen temidden van weelderige flora en welriekende geuren. De atmosfeer vulde zich met een wonderlijke kakofonie van vogelzang, vlinders fladderden rond en uit het schijnbaar dode hout leek nieuw leven tevoorschijn te komen.

Een tijd lang zat ik stil te luisteren, de sfeer op te zuigen, wilde het moment vasthouden en eindeloos dwalen in deze kapel zonder dak en muren. Iedere schrede bracht nieuwe ontdekkingen. Ik vermoedde een tuinman uit een Andere Wereld maar wist beter.

Ik ben geboren op de hoek van de Van der Meulenstraat op nr. 19 en ben een leven lang vertrouwd met de volkstuintjes, de kassen en de fruitbomen van Steven Greveling en het oude kerkhof dat weliswaar ontzag inboezemde, maar waar we ook verstoppertje speelden of in het diepe duister de heldere sterrenhemel bewonderden.

Met dat ik hier zat wist ik dat ik er vaker zou terugkomen, op stille avonden, om gewoon even te zitten, stil te zijn in een omgeving die ontsproten is vanuit een ziel die de diepere gronden van ons bestaan weet te verbeelden. Een dichter zonder woorden…..Albert Greveling.

Wat in de natuur voor de gemiddelde waarnemer dood lijkt brengt hij tot leven. Hij slingert, vormt, vervormt, verbindt, draait, omcirkelt en schept een natuurlijke symboliek die doet denken aan de verluchte handschriften in een Keltisch gebedenboek. Niets lijkt hem onmogelijk, anders gezegd: hij krijgt nog een knoop in een 100 jarige eik!

Rond de kerst- en paasvieringen, bij kunst- en cultuurevenementen tref je telkens weer zijn verbazingwekkende creaties aan die het oog naar het mystieke openen.

Een dag na de dienst of het evenement zie je hem weer door het dorp stappen met een kruiwagen vol her te gebruiken materiaal dat het eeuwige leven mag voortzetten in verrassende nieuwe vormen in de Zintuigentuin….als een metafoor voor ons bestaan op aarde.

Wie nu de tuin wil gaan bezoeken treft een rood/wit lint voor de ingang met de vermelding:

“Geen toegang wegens vernielen en stormschade”

Dit was niet de eerste keer dat er vernielingen werden aangericht maar telkens weer vond Albert nieuwe inspiratie om het paradijs nieuw leven in te blazen. Ook dit gebeuren mag je zien als een metafoor van het menselijk leven…..de eeuwig durende dreiging dat het goede en schone wordt belaagd en vertrapt door negatieve duistere krachten.

Voorzichtig duwde ik het lint omhoog en trad een stil, verlaten en verwilderde tuin binnen.

Een zwarte gestalte keek mij tussen twee verdorde dennebomen aan. Enkele stronken leken het uit te schreeuwen maar stonden als versteend… machteloos tegenover de vele bloemen en het frisse groen dat je van alle kanten tegemoet straalt. Het boze had ook Nu niet het laatste woord. Weliswaar moest ik me een weg door de begroeiing heen banen en spinrag voor lief nemen maar een hoopvolle echo van het verloren paradijs klonk door in deze bloeiende en geurende ruïne. De stillevens die ooit straalden roepen nu in hun verval emoties op van verdwenen machtige rijken die het fundament vormden van een nieuwe tijd. Het is als de plant die door het asvalt dringt.

Voor de tuinman lijkt de groei te uitbundig geworden om het naar zijn hand te kunnen vormen, maar het zaad van dit kleine paradijs is geplant in menig ziel en zal haar uitwerking zeker niet missen. Deze column is daar het bewijs van.

DE ZINTUIGENTUIN LEEFT VOORT IN HET HART VAN DEGENEN DIE VERDER ZIEN DAN DE HORIZON

En voor Albert Greveling wens ik dat hij nog vele jaren in de grote tuin van onze regio en ver daarbuiten mag genieten van de ontelbaar vele creaties en sferen die er op hem liggen te wachten.

Herman Slurink.

PS De eerste foto’s laten een aantal beelden zien van de oorspronkelijke tuin. Vanaf de prent met de ‘zwarte man’ volgt de huidige situatie zoals beschreven.