Gloei ‘Kop’ (column Herman Slurink)

Het verschil tussen puur geluk en somberheid troef is vaak flinterdun. Een vrolijke groet of een strak voor zich uitkijkende blik van een tegenligger kan de stemming van de dag bepalen.

Voor een groot deel hebben we de dingen zelf in de hand en kan het geen kwaad om dagelijks tijd vrij te maken om je eigen gedrag en stemmingen eens onder de loep te nemen.

Grote veranderingen beginnen vaak in het klein zoals een lucifer een heel bos in vuur en vlam kan zetten. Anders kijken naar de dingen die je dagelijks ziet kan je leven letterlijk op de kop zetten en nieuwe glans geven.

Zo scharrel ik mijn leven lang rond in de “Kop” van Overijssel, heb de meeste routes ontelbare keren gelopen, gefietst of gevaren en geniet nog iedere dag van het onverwachte. De natuur om mij heen werkt als een venster naar het oneindige en herbergt sferen die zowel aangename verrassingen als sensationele spanningen opwekken.

Zo kun je jaren langs een boom lopen en hem niet zien, totdat net dat ene streepje licht tijdens een zonsondergang de stam belicht en een nieuwe wereld open gaat. Soms tref je een regenboog en ontvang je letterlijk een pot met goud.

Nu krijg ik steeds meer het gevoel dat er in al die jaren zo’ninnige relatie is opgebouwd met de natuur in de “Kop” dat deze mij a.h.w. op de meest vreemde tijden bij de arm neemt en inwijdt in haar diepste geheimen waar tijd geen rol speelt.

Dit overkwam mij onlangs toen ik ’s avonds na het journaal en de koffie de lokroep volgde om de zon uit te zwaaien aan de rand van de Beulaker. Het was een frisse heldere avond en mijn aandacht werd getrokken door een reeks visnetstaken. Op zich niets bijzonders maar in het avondlicht werd ik getroffendoor een overweldigend gevoel van schoonheid en tijdloosheid.

De staken verbeeldden op dat moment de eeuwenoude gebruiken van de vissers wereldwijd alsof het industriële tijdperk met overbevissing niet bestond. De serene rust van het schouwspel getuigt van een zekere eerbied voor het voedsel dat gevangen, of anders gezegd, ontvangen wordt. Natuurlijk fluistert het duveltje mij lispelend in dat onder het vredige wateroppervlak de vis een zware doodsstrijd doormaakt. Ik troost mij met de gedachte dat het spel tussen mens en dier hier tenminste op een natuurlijke wijze gespeeld wordt en sterven in een groter en minder angstwekkend perspectief geplaatst wordt, meer in een sfeer van voortgang en vernieuwing zoals geboorte.

Een blik opzij opent mijn ogen andermaal voor het verstilde schone achter het schijnbaar dode. Een kale en grillig gevormde tak steekt net boven het wateroppervlak uit enverandert telkens van vorm, afhankelijk van de hoek waaruit je haar benadert. Een spannende dialoog vindt plaats tussen de tak en de ondergaande zon, de fotograaf hoort toe in verwondering.

Even raken de twee elkaar in een moment van totale stilte. Mijn kop gloeide van de concentratie om maar niets te missen van dit mystieke schouwspel. De klik van de camera verbrak de stilte , de betovering van een heilig moment. Spoedig neemt het duister de regie over.

De stervende dag werpt haar schijnsel nog eenmaal over de Beulaker en hult haar in een warme gloed met de belofte dat er morgen weer een nieuwe dag zal komen.

Waardevolle indrukken opgeslagen in het magazijn van mijn ziel voor gebruik op mindere dagen.

Herman Slurink.