Verlepte Kop (column Herman Slurink)

Wie zich eens heerlijk wil laten toewuiven moet in deze tijd op een winderige dag een wandeling in de Kop van Overijssel gaan maken.

Onlangs waren de volmaakte omstandigheden aanwezig om je als wandelaar de koning te rijk te voelen. Een stormachtige zuidwester joeg donkere buienwolken voort en trok deze vervolgens weer uiteen om felle opklaringen door te laten. De nog overvolle rietvelden zijn in deze tijd het mooist en openbaren zich in talrijke kleurschakeringen en miljoenen volgroeide dartele pluimen wuiven, buigen en zwaaien uitbundig heen en weer ter vermaak van de aanschouwer.

Gezien de wisselende kans op pittige buien volgens buienradar had ik de wandeling in tweeën geknipt om niet verrast te worden.

Ik liep langs de rietvelden van de Stille Belter richting Belt Schutsloot. Het kostte moeite de camera stil te houden en je voelde de eerste kou van dit seizoen in de vingertoppen. Het is een genot om even te blijven staan en de geluiden om je heen waar te nemen. De jagende wind door het riet, het zwaardere joelen door de boomkruinen en het klotsen van de golven op de oever. De felle zon tussen de goudomrande wolkenpartijen maakten het schouwspel tot een bijzondere belevenis. Heerlijk om zo een onderdeel van de elementen te zijn..

Je bemerkt een volmaakte stilte midden in het lawaai van de storm…dat heet ontspanning.

Alle geluiden samen vormen een muziekstuk die samensmelt tot één melodie. Maar..nog geen tien minuten later lijkt het eerder nacht te worden dan dag en glinstert het ruwe wateroppervlak zilvergrijs in het tegenlicht.

Nog net op tijd sloeg ik het portier van de auto dicht en werd een fikse waterpartij over me heen gestort. Oef, die moet je niet tijdens de wandeling overvallen, daartoe was ik niet uitgerust.

Na de bui ging ik op weg voor het tweede deel van de wandeling tussen de Ronduite en St. Jansklooster en genoot van de vergezichten over de Beulaker en het Boswiede. De lucht leek strakblauw te worden en ongemerkt was ik de watertoren reeds gepasseerd.

Achter de ‘bergen’ van het land Veno verzamelde zich buiten het zicht een lading donderwolken die sneller naderden dan ik terug kon zijn. Ik maakte meteen rechtsomkeer en tussen de Wieden aangekomen probeerde ik nog het snel invallende donkere donker te fotograferen, alsof er een plotselinge zonsverduistering plaatsvond.

Gelegenheid om middels een aantal inleidende regendruppels zachtjesaan een beetje voor te weken kreeg ik niet. Alle sluizen werden ineens losgegooid en een waterval overspoelde de wandelaar. Nu er toch niets meer te redden viel besloten ik hier ook maar van te genieten. Als een verlepte bedelaar kwam ik bij de auto aan en tien minuten later stond ik als een zielig hoopje mens druipend op de betegelde keukenvloer omringd door een plas water…. ik had voor even de Wieden thuis.

Zelden zo’n lekker bakkie koffie gehad.

Herman Slurink