De waakhond en het paradijs (column Herman Slurink)

Er is een stukje dijk waar ik nog nooit heb gelopen en telkens wanneer ik erlangs rijd knaagt dat aan mijn gemoed. Ik vermoed er uitgesproken romantiek, maar voor hetzelfde geld barst het er van de wietplantages of andere heimelijke zaken gezien het aantal borden ‘verboden toegang’ ,‘eigen weg’ (??=dijk) en blaffende honden.

Vorige week, op een vroege zonnige woensdagochtend, kwam ik er weer langs en zag een buizerd heerlijk zonnebadend op een paal langs een karrenspoor richting dijk. Onder zijn poten schitterde een rood-wit plaatje. Een onbekende wandelroute aan de rand van de Kop? Het was m’n vrije dag, dus wat let me.

Ik heb het over de Gennerdijk tussen Hasselt en Zwolle. De eerste kilometers zijn gewoon via de verharde weg te belopen en zijn alleszins de moeite waard. Voorbij buurtschap Holten passeer je de splitsing van het Zwarte Water en de Vecht. Aalscholvers drogen hun vleugels op een zandbank. Ganzen vliegen af en aan. Het kleine beetje nachtvorst heeft de beesten onrustig gemaakt en nu de lente ineens lijkt aangebroken strijken ze toch maar weer in hun vertrouwde omgeving neer. Opvallend zijn de vele met knotwilgen omzoomde kolken in de uiterwaarden.

Voorbij Genne passeer je de S-bocht en daar eindigt de verharde weg.  Het rood/witte schild nodigt je duidelijk uit rechtdoor te gaan de onverharde dijk op. Je moet wel even over het hek klimmen……!?

Stralend was de lucht en stralend mijn humeur. Het paradijs ligt open. Oeroude bomen, een fraaie havezate, ‘Huize den Doorn’ , met daarnaast een ommuurde boerderij vormden de eerste blikvanger. Kilometers oude dijk en nieuwe ontdekkingen lagen voor me… het hart bonkte van opwinding.

Na nog geen 200 meter stuitte ik op een niet mis te verstaan bord ‘verboden toegang…. wetboek van strafrecht …etc. etc.” Grote twijfel…, na de eerste hap stamppot trekken ze het bord onder de neus van de uitgehongerde zwerver weg… wat nu?

Met het excuus van het rood/witte plaatje en het idee dat het paradijs en de verboden vrucht onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn liep ik verder. De enorme weidsheid en het overkoepelende strakblauwe uitspansel namen mijn aandacht volledig in beslag. Je één voelen met de natuur klinkt altijd zo zweverig maar was hier een feit.

Ik naderde de eerste boerderijen van buurtschap Haerst en met dat de nieuwsgierigheid toenam groeide het aantal gesloten hekken uit tot een waar parcours met vele horden. Ze omzeilen werd voorkomen door stevig prikkeldraad. Sperrgebiet?? De teksten op de borden wijzen niet bepaald op een wandelroute.

Doorlopen leek meer op een zware militaire oefening, kruipend over de grond en over hekken klimmend terwijl de kogels links en rechts in de grond slaan, dan op ontspannen genieten.

Ik zit hier goed verkeerd en begin het ook nog te snappen. De boerderijen staan zo dicht tegen de dijk dat je bijna over de vensterbanken heenloopt.

Leunend op het hek genoot ik van het romantische tafereel voor mij: wat is het hier mooi en oer-Hollands. Een ‘sexy’ klassiek bruin pantywasje hing te wapperen in de wind en verdreef ieder lustgevoel. De tijd staat hier stil en met de zon op mijn kale kop droomde ik langzaam weg.

Ineens fel geblaf, blinkende tanden in een zeverende bek. Vluchten kon niet meer. Het beest sprong hard tegen mij op en een agressieve hondenkop keek mij recht in de ogen. Slik!!

Goddank kwam de boer er achteraan en floot het dier terug. M’n gebit klapperde als rammelende ijsklontjes in een leeg glas.

Uiteindelijk volgde een prettig onderhoud met de boer over de streek. Over Huize Arninchem en het graf van de 16-jarige Lepejou, het oudste moslimgraf in Nederland (1828) en het Haersterveer met het huis van de veerman, een haast mythologisch gegeven voor de reis naar de ‘overzijde’…, want aan de overkant vind je o.a. de Agnietenberg en de dodenakker “Kranenburg’. Maar we hadden het ook over de afslag van de wandelroute die ik ‘gemist’ had (al na 100 meter vanaf de S-bocht).

Over legale wegen scharrelde ik nog wat in de oude buurtschap rond en genoot van diverse eigenaardige details. ’s Nachts droomde ik dat ik op de vlucht was voor blaffende honden en verstrikt raakte in een ondoordringbaar woud van wapperende bruine panty’s.

Herman Slurink