Het mysterie van de Zintuigentuin (column Herman Slurink)

Na het laatste bericht dat de Zintuigentuin wederom was bezocht door onverlaten dacht ik dat dit de definitieve druppel was tot sluiting. Na diverse opzettelijke vernielingen wist de creatieve eigenaar Albert Greveling zich telkens weer te herpakken en dit mooie werk voort te zetten. Totdat er een maand geleden zwaar vuurwerk in dit verstilde oord tot ontploffing werd gebracht met de nodige schade als gevolg. En nóg was dit niet de genadeklap.

Onlangs keerde de tuinman na een korte vakantie weer terug in de tuin en trof op de plek waar een 20 jaar oude zeldzame plant stond een diep gat aan. Met deze diefstal werd weer een stukje ziel van de tuin weggeroofd. Niemand wil dit en toch gebeurt het onder je ogen.

In mijn vorige schrijven over de Zintuigentuin in zomersfeer, gaf ik al aan te hopen dat het niet de laatste keer zou zijn. En inderdaad, na al die wandaden van zieke geesten lijkt de tuin ook nu weer van deze wond hersteld al zal het litteken blijven. Zoals de natuur zich na een hevig noodweer weer opricht zo vindt Albert telkens weer inspiratie en moed te blijven scheppen en onderhouden. Wellicht kan hij niet anders, ware Liefde valt niet te loochenen en te onderdrukken.

Voor de sensitieve waarnemer kent ieder jaargetijde haar eigen specifieke betoverende sferen en wie zich hierin echt wil onderdompelen vindt in deze tuin zijn droomwerel

Wie de taal der overeenkomsten kent en de diepere betekenis van sprookjes en gelijkenissen aanvoelt, ervaart in deze samensmelting van cultuur en natuur een tuin vol metaforen. Ik ken geen plek waar de herfst zo voelbaar is in haar overgave aan de elementen en het ritme van de tijd.

In de verstilde “Herfstschalen” schuilt de profetische verbeelding dat een elkaars dienende samenwerking tussen verschillende rassen en talenten een prachtig kleurrijk geheel kan vormen. Het is de kunst om middels eenvoud zonder woorden alles te zeggen. Ik zie in deze schalen van verval liefde, weemoed, mededogen, ontroering, ontferming, hoop en stil geluk uitmondend in een innerlijke blijdschap die zin geeft aan de weg die we hier te gaan hebben.

Voor degenen die vast lopen in de hectiek van de wereld met al haar verplichtingen en opgelegde druk kan deze tuin een rustpunt bieden om de zinnen te verzetten. Wie de eerste stappen door de  natuurlijke poort zet wordt als vanzelf uit zijn dagelijkse gedachtenwereld getrokken door alle verleidingen die hem wenken. Overgave is een voorwaarde, maar dat moet je ook als je op de operatietafel ligt. Alles wat achter je ligt loslaten en reizen in het onbekende, de schoonheid tegemoet.

De tuin grenst aan het oude kerkhof onder de twee reusachtige rode beuken. Het ochtendlicht streelt de oude zerken en het roestige hekwerk. Op een of andere manier lopen deze twee haast als vanzelf in elkaar over. Is het niet fysiek dan wel in mijn gedachten. Geboren worden en sterven vinden in de herfst hoopgevende en betekenisvolle overeenkomsten. Dat wat dood lijkt schept leven.

Na een periode van groeizame regens en zomers geurende bloei volgt de tijd van overgave naar een zekere verdroging en versterving. Het groene loof buigt zich in de meest fraaie kleuren als wil zij ons op het hart drukken dat we in het sterven de blik en de gedachten gericht moeten houden op de schoonheid die zich hierin ten diepste openbaart. In het aangetaste blad voel je een zeker heimwee en mededogen, het leidt de aandacht af van het dagelijkse rumoer. Een heimwee naar een wereld waarvan wij eens hebben geweten en waarnaar wij ten diepste terug verlangen.

In dit ritme der getijden zien we dat dit sterven op haar beurt weer voeding geeft aan nieuw jong leven. Wat woelt en krioelt er allemaal diep in de donkere aarde ter voorbereiding van dit nieuwe leven. Dat moet toch een bron van activiteiten zijn. Wij zien dit niet maar het gebeurt wel. Het doet je beseffen dat werkelijk alles leeft en doorleeft, het ene dienstbaar aan het andere met als doel schoonheid te openbaren.

Volgens mij heeft de tuinman dit goed begrepen en brengt hij middels deze tuin tot uiting wat velen ergens diep van binnen voelen, maar geen woorden vinden om hier uiting aan te geven. Ik doe er een zwakke poging toe.

In de gevarieerdheid en grilligheid waarmee hij vanuit zijn verborgen gedachtenwereld het schijnbaar dode materiaal vorm geeft en voor ons zichtbaar maakt, zie ik soortgelijke natuurlijke vormen vanuit de diepe aarde opbloeien.

De Zintuigentuin vertelt mij dat aan iedere vorm en wezen een gedachte vooraf gaat alvorens deze gestalte krijgt. En zo denk ik verder, voorbij de horizon, voorbij de aarde, de donkerte van het universum in. Een universele donkerte net zoals de duisternis onder de aarde en in het diepe innerlijk van de mens.

Stel dat achter die universele donkerte ook een Oergedachte schuilgaat waar uiteindelijk de aarde en al haar sterrenstelsels en planeten gedurende eonen uit zijn voortgekomen….een Gedachte met de bedoeling schoonheid voort te brengen….“Er zij Licht”!

De Zintuigentuin zet je op het spoor van het mysterie van het Leven. Wie de vraag naar de zin van het leven stelt vindt hier misschien de weg naar een mogelijk open en verreikend antwoord. De schepping is nog gaande.

Herman Slurink