Predikanten over Kinderkerkenpad: ‘Voor herhaling vatbaar’

Wat was het gaaf toen vorige week de oudste twee klassen van De Wijngaard een bezoek brachten aan de drie kerken van Zwartsluis. We hadden hen uitgenodigd om een keer op Kerkenpad te komen. Ze kwamen en ze stelden mooie en ook verrassende vragen. Het leuke van kinderen is dat ze voor de hand liggende vragen stellen, welke zelden door volwassenen worden gesteld.

Natuurlijk wilden ze weten hoe oud ik was en of ik altijd al dominee wilde worden.  Maar het duurde niet lang of er kwam een vraag als: “Wat is er dan zo leuk aan het dominee zijn?” Ik was niet voorbereid op die vraag, dus ik moest wel even nadenken op welke manier ik hierover iets zou gaan zeggen. Ik heb iets gezegd als: “Het mooie is dat het zo afwisselend is. Geen dag is gelijk, het kan gebeuren dat ik de ene dag met jonge mensen praat over de Bijbel en over God, een dag later bezoek ik mensen die ziek zijn of verdrietig zijn en een dag later maak ik preek klaar”.

Ik legde uit dat een preek net zoiets was als een spreekbeurt. Op school heet dat dan weer een boekbespreking. Dat vond ik wel mooi, want een dominee houdt dus elke week ook een boekbespreking. “Hoe oud was u toen u dominee wilde worden?” “Vijf jaar”, antwoordde ik. Ik zag ze denken, ‘beetje vreemd’, maar het was wel zo.

Meteen kwam er al een andere vraag over die hele lange collectestokken welke naast de preekstoel hangen. Ze snapten wel dat deze tegenwoordig niet meer gebruikt worden, “dat gaat nu via de Gift App dominee”.

En een ander: “Als mensen dood gaan, gaan ze dan meteen naar de hemel of zo?” Oeps, daar zit vast een heel verhaal achter zo bedacht ik me. Ik aarzelde om daar naar te vragen. De kinderen bleken het verhaal te kennen van de moordenaar die naast Jezus gekruisigd werd. Jezus zei tegen hem: “Vandaag nog zal je met mij in het paradijs zijn”. Ik legde het uit als: ”We weten natuurlijk niet precies hoe dat Paradijs er uit ziet, maar wel dat het goed is en mensen die in Hem geloven mogen vertrouwen hebben dat ze dan in dat paradijs zijn”. Op dat moment zag ik het meisje dat de vraag gesteld had knikken. Dat was voldoende voor haar.

“Wat is dat voor dit boek daar, is dat een Bijbel?”, zo vroeg een ander. Ik nodigde ze uit om dichterbij te komen en te proberen om een stukje voor te lezen uit die oude Bijbel, geschreven in Oud-Nederlands ook nog in Gothische letters. Maar daar redden ze zich toch aardig mee. Het duurde maar even of ze lazen een stukje tekst voor.

Ach er waren nog meer prachtige vragen waar ik blij van werd. Zo’n kerkenpad is zeker voor herhaling vatbaar.

Ds. Arjen van der Spek