Opladen en weer door (column Gert Mooiweer)

Het is zaterdagmorgen een uur of tien als mijn telefoon gaat, ik pak, op mijn eerste vakantiedag, zoals ik altijd oppak met: Gert Mooiweer uitvaartverzorging. Een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn meldt een overlijden. Ik vraag of ik later even teug mag bellen omdat ik midden in een drukke winkel sta. Gelukkig mag dat. Ik doe even snel mijn boodschappen, rijd naar kantoor en bel deze meneer terug. 

We maken een afspraak voor later die dag. Eenmaal aangekomen op het adres tref ik twee zeer vriendelijke mensen aan, die mij totaal niet kennen, zelfs nog nooit van mij gehoord hadden en via internet aan mijn gegevens gekomen zijn.

Koffie en cake wordt mij aangeboden, ik zei nog dat ik dit meestal aanbied, maar dit wel zeer waardeerde. Een paar brede glimlachen kwamen tevoorschijn en we gingen zeer ontspannen het gesprek aan. Al snel werd duidelijk dat de mevrouw die overleden was niet getrouwd was geweest, geen kinderen had en ook geen broers of zussen. Een neef had de zorg voor haar op zich genomen.

Het moest een ‘warme’ eenvoudige en kleine uitvaart worden. Het aantal mensen dat verwacht werd lag zo rond de 40 en ik stelde voor er een technische crematie van te maken met het afscheid in mijn eigen uitvaartcentrum. Een technische crematie is puur alleen het aanbieden van het lichaam ter verbranding, een eventueel afscheid vindt elders plaats dus niet in het crematorium.

Omdat de familie van ver kwam en eigenlijk geen goede plek had om de dingen rustig uit te werken, (de afdeling in het verzorgingstehuis was een gesloten afdeling en erg onrustig) deed ons besluiten om tante op te baren ‘bij mij’, waarbij de neef en nicht onbeperkt gebruik kunnen maken van  het uitvaartcentrum.

Zo gezegd zo gedaan. Tante werd netjes door ons verzorgd, overgebracht en opgebaard. Haar pluche hondje lag liefdevol op haar kussen tegen haar wang aan in de kist. Een haast ontroerend gezicht, de familie vond het geweldig. Vele dingen hebben we die dag geregeld zodat de familie rustig weer naar het verre westen kon afreizen en ik het een en ander hier kon gaan regelen  voor hen.

Vele telefoontjes werden onderling gepleegd en de uitvaart kreeg langzaam vorm. Er werd gekozen voor een beamerpresentatie met foto’s van tante en mooie muziek waar ze van hield. Koffie vooraf met daarbij een broodje voor de mensen die van ver kwamen en dat kwamen de meesten. Na het samenzijn een combi van warme hapjes en vis en een borrel.

Hoe persoonlijk kun je het maken, nou heel persoonlijk dus. We hadden alle tijd om samen te zijn omdat ik best een ruime tijd tussen het samenzijn en de daadwerkelijke crematie gekozen had. Men kende dit in het westen niet, zoveel tijdsruimte om ontspannen samen te zijn. Nou, hier wel hoor.

Er kwamen nog twee meldingen bij en mijn vakantie begon dus duidelijk in te korten. Maar het woordje nee komt niet voor in mijn pakket in aan te bieden diensten. Toch nog een paar dagen weg kunnen gaan, maar als je zoveel complimenten krijgt over het geheel dan heb je eigenlijk geen vakantie meer nodig, want wat haal ik daar toch een voldoening uit.

Toch is het goed om zo af en toe even aan jezelf te denken. Mijn batterijtje is weer opgeladen en kan er weer tegenaan.

Gert Mooiweer