Herfsttij (column Herman Slurink)
Geplaatst op: 24 september 2022
Wij verkeren momenteel in de schemertijd tussen zomer en herfst. Zowel de natuur als de mens kent wisselende stemmingen. De temperatuur vliegt net als onze stemming alle kanten op zodat je het ene moment loopt te zweten als een otter en tegen schemer je kraag induikt als een reiger die gezapig aan de rand van de sloot zit te bekomen van zijn kikkerbout. Je ruikt nog de ‘echo’ van het voorbije en neemt de contouren waar van het komende.
Af en toe deelt de zomer nog een plaagstoot uit met een aangename zachte bries om je te herinneren aan de goede tijd die weer voorbij is maar het vallend blad trekt zich niets aan van deze weemoed en verkondigt andere tijden. De een pinkt een traan weg, de ander kijkt uit naar de verandering der sferen. Ik behoor tot de laatste groep en geniet volop van de wisseling der seizoenen.
Herfsttij; het verschil tussen een stemming van puur geluk en somberheid troef is vaak flinterdun. Een vrolijke ochtendgroet of een strak voor zich uitkijkende blik van een tegenligger kan de stemming van de dag bepalen.
Voor een groot deel hebben we de dingen zelf in de hand en kan het geen kwaad om dagelijks tijd vrij te maken om je eigen gedrag en stemmingen eens onder de loep te nemen.
Grote veranderingen beginnen vaak in het klein zoals een lucifer een heel bos in vuur en vlam kan zetten. Anders kijken naar de dingen die je dagelijks ziet kan je leven letterlijk op de kop zetten en nieuwe glans geven.
Zo scharrel ik al een leven lang rond in de ‘Kop’ van Overijssel, heb de meeste routes ontelbare keren gelopen, gefietst of gevaren en geniet nog iedere dag van het onverwachte. De natuur om mij heen werkt als een venster naar het oneindige en herbergt sferen die zowel aangename verrassingen als sensationele spanningen opwekken.
Zo kun je jaren langs een boom lopen en hem niet zien, totdat net dat ene streepje licht tijdens een zonsondergang de stam belicht en een nieuwe wereld open gaat. Soms tref je een regenboog en ontvang je een pot met gouden sferen.
Gaandeweg ontstaat een steeds intiemere relatie met de natuur waar je midden in woont en gebeurt het gewoon dat deze je op de meest onverwachte momenten bij de arm neemt en inwijdt in haar diepste geheimen waar tijd geen rol speelt en woorden niet nodig zijn.
Met enige regelmaat word ik ‘s morgens vroeg gewekt zonder ingrijpen van de wekker, de kleuring van een eerste glimp daglicht resoneert ergens van binnen en doet de slaap in een mum van tijd verdwijnen. De roep is zo sterk dat het ontbijt moet wachten en de kuif kammen is toch al geen noodzaak. Zo ook die twee dagen van afgelopen week.
Vol verwachting ga je op stap, licht en kleur wijzen de weg naar oost of west, in dit geval het land tussen Hasselt en Zwartsluis en de omgeving van de Wieden. Je laat je verrassen en onderdompelen in het mysterie dat zich in alle stilte ontvouwt.
Het wateroppervlak van De Wieden glinstert in een atmosfeer van stille schoonheid. Je kijkt ademloos toe hoe het schouwspel rondom wisselt van kleur. Met dat een eerste glimp van de zon zichtbaar wordt aan de horizon komt een grijze neveldeken los van het oppervlak. Deze valt traag in geheimzinnige sluiers uiteen en deze slingeren voort rond de bomen in het veld en scheppen zo op zichzelf staande eilanden en werelden. Het is de tijd van de Witte Wieven en hoe hoger de zon klimt hoe wonderbaarlijker transformeren de kleuren die worden gefilterd door de steeds transparanter wordende rondzwevende wieven.
Herfsttij, juist op de grens van de wisseling der jaargetijden, openbaart dit natuurverschijnsel zich op ongekend schone wijze. Een en ander voltrekt zich in een tijdspanne van ongeveer een uur en soms nog korter. Net als water kookt bij 100 graden, zo lost ook de nevel plotsklaps op volgens vaststaande wetten en dan is het ineens glashelder en vind je van deze sprookjesachtige wereld niets meer terug. Opgelost in het oneindige. Herfsttij.
Maar….gelukkig zijn er foto’s.
Herman Slurink