Johan Duijster: Dominee, sportfanaat én muziekfan

Tekst Teunie Rijfkogel, foto's Henk Kuik

Vraag een willekeurige Sluziger wie Johan Duijster is en diegene zal hoogstwaarschijnlijk zeggen: “Ah, dat is de dominee van de Gereformeerde Kerk”. Maar Johan Duijster (54) is meer dan dat. Opgegroeid in een gereformeerd gezin in Brabant kwam hij al op jonge leeftijd in contact met de kerk. Toch kwam het idee om dominee te worden niet bij zijn ouders vandaan. Zijn ouders werkten in de schoenindustrie en Johan zelf belandde bij de Albert Heijn, waar hij 24 jaar lang met plezier werkte. Eerst als orderpicker in Barendrecht, later als magazijnchef in IJsselmuiden.

Fotorolletje

Zijn komst naar Zwartsluis hangt nauw samen met zijn verloving met Pleuny. Johan: “Op mijn 21ᵉ verloofden we ons en we wilden er een bijzondere dag van maken. ’s Ochtends stapten we in de auto, reden door Noord-Holland naar de veerboot en verloofden ons op Texel. Daarna kwamen we via Friesland terecht in de Kop van Overijssel. We reden Zwartsluis binnen en daar zagen we een prachtige kerk. We besloten er foto’s van te maken. Maar wat deed ik? Ik wilde meteen kijken of de foto’s gelukt waren, dus trok ik het rolletje uit het fototoestel.” Een lachsalvo schalt door zijn werkkamer, waarop Johan schuldbewust zegt: “Inderdaad ja, alle foto’s waren geruïneerd.”

Roeping

Al langere tijd voelde hij de roeping om dominee te worden en op zijn 27ᵉ besluit hij ervoor te gaan. “Ik voelde gewoon dat ik dit moest doen, net zoals iemand anders de drang voelt om te schrijven of te fotograferen. Veel meer was het niet. Toen ons jongste kind vier jaar was, zei Pleuny dat ik het dan maar moest doen. Naast mijn normale werk volgde ik de studie. In de avonduren en op vrijdag studeerde ik en op zaterdag bezocht ik de universiteit. Ik deed er maar liefst tien jaar over. In 1999 begon ik en in 2009 was ik eindelijk klaar. Ik snap nog niet hoe ik het gedaan heb. Studeren is helemaal niets voor mij. Hoe dan ook, in 2008 werkte ik aan mijn scriptie en kreeg ik de vraag of ik in Zwartsluis wilde preken. Dominee Dekker was er net weg en met veel enthousiasme ging ik erheen. Ik wist nog hoe mooi ik de kerk vond, van dat fotorolletje weet je wel… Ik preekte uit het boek Hooglied over seksualiteit en op de dag dat ik mijn bul kreeg, stond de beroepingscommissie er al. Ik woon nu vijf jaar in Zwartsluis en zit hier helemaal op mijn plek.

Muziek

Geloof het of niet, maar Johan beschikt over een terabyte (lees: 1000 gb) aan muziek. Als antwoord op de vraag wat voor soort muziek hij dan luistert, zet hij de mediaplayer op zijn computer aan. Keiharde metal schalt door de kamer. Monden vallen open. Een dominee die dit soort muziek luistert? Volgens Johan wel. “Een dominee is ook maar een mens. Ik ben een groot liefhebber en mijn muzieksmaak is heel divers.”  In zijn werkkamer prijken lange rijen cd’s met namen als Neal Morse, Dire Straits, Nightwish, Boudewijn de Groot en Within Temptation. Of het nu klassiek, orgel, koor, metal, jazz of progressieve rock is: met glimmende ogen vertelt hij over zijn muziekliefde. Zo bezocht hij met zijn drie broers een concert van Guus Meeuwis in het Philips Stadion, waar hij in de catacomben ‘Zwartsluis aan het water’ zong. Ook ging hij met een stel vrienden naar een concert van de Amerikaanse progressieve-metalband Dream Theater in de Heineken Music Hall. Johan: “Na een half uurtje gingen twee van ons al huiswaarts, omdat ze de herrie niet konden verdragen. Ik vond het echter prachtig en ben tot het eind gebleven.”

Voetbal

Naast muziek houdt Johan zich ook veel bezig met sport. Voetbal en wielrennen zijn nu een liefhebberij, maar zijn sportactiviteiten begonnen als noodzaak. Johan: “Ik was een moeilijk kind. Nu zou men het formuleren als ADHD. Ik had een hekel aan leren, had veel energie en ik was druk. De dokter vond dat ik maar moest gaan sporten, zodat ik mijn energie kwijt kon. Daarom moest ik van mijn vader verplicht op voetbal.” Vanaf dat moment speelt voetbal een belangrijke rol in zijn leven. In Ens trainde hij de meisjes voor het schoolvoetbaltoernooi en momenteel is hij secretaris bij DESZ, treedt hij op als scheidsrechter en gastheer en deelt hij biertjes uit in de kantine.

Ronde van Noord-Holland

Met wielrennen begon hij toen hij van de dokter niet langer mocht hardlopen. In fietstenue rijdt hij regelmatig tientallen kilometers. Als hoogtepunt staat op 18 april de ronde van Noord-Holland op het programma. Deze tocht van 110 kilometer fietst hij voor Stichting Steun 22Q11, die zich inzet voor kinderen met het deletiesyndroom 22q11DS. Ook in de Gereformeerde Kerk zit een jongen die aan deze aandoening lijdt, waarop Johan besloot mee te fietsen. Hij wordt onder andere gesponsord door zijn belijdeniscatechisanten, die voor elke catechisatieavond een euro inleggen. Momenteel is Johan druk aan het trainen. “Deze week heb ik 70 km gefietst, volgende week ga ik er 80 en 90 doen en dan moet die 110 ook wel lukken, dunkt me.”

Vloeken

Er doet een verhaal de ronde dat Johan als scheidsrechter eens een wedstrijd heeft stilgelegd toen er flink gevloekt werd. Hier kan hij zich echter niets van herinneren. Wel geeft hij aan dat er verschil zit in de manier waarop er gevloekt wordt. “Als spelers het oneens zijn en ze vloeken en tieren tegen elkaar, dan spreek ik ze hierop aan. Maar hé, als ze een trap tegen hun scheenbeen krijgen en ze gooien er een keer wat uit, dan snap ik dat volkomen. Zo kreeg ik eens een breinaald van Pleuny in mijn hand, maatje 20. Nou, toen kon ik er ook wat van hoor!” Dit is Johan ten voeten uit: ongekunsteld en realistisch. Beslist geen dominee uit de klassieke orde, maar de meeste mensen hebben er geen problemen mee. Johan: “Dit is hoe ik ben. Ik ga mezelf niet anders voordoen. Ik ben ook maar een mens.” Een mooie slotzin van een prachtig gesprek.