Het hart van Swarte Sluys raakt het hart van de Sluziger

Zwartsluis kon zich zaterdag van 17.00  tot 21.00 uur weer opmaken voor een nieuw evenement: ‘Swarte Sluys Anno 1900’. Herman Slurink was er ook en doet verslag.

Wij zijn in ons dorp gezegend met een generatie kroegbazen en restauranthouders die op een geweldige manier samenwerken i.p.v. elkaar te beconcurreren. Ieder kent zijn eigen specialisme en de gezamenlijke mix vormt het volmaakte recept om middels creatieve ideeën de onderlinge band van de Sluzigers en de gasten te verstevigen.

We raken er zo zachtjes aan gewend dat de hemelsluizen boven Zwartsluis tijdens buitenactiviteiten rijkelijk open worden gezet en ook nu was dit weer het geval.

Met het oog op de naderende klimaatverandering en voorspelde droogte periodes is dit goed om te weten. Als de droogte straks nijpend wordt organiseren we gewoon een buitenfestival… dan komt de regen vanzelf.

Met dat we tegen zessen vertrokken richting centrum stapten we bij café de Sluus over de grens het tijdperk van omstreeks 1900 binnen en werden we aangenaam verrast door de massa mensen die zich als haringen in een ton schuifelend voortbewogen.

Geweldig hoe in een mum van tijd het hart van Zwartsluis werd omgetoverd tot een wereld vol zoete herinneringen die het hart van de bezoeker op slag deed smelten.

Hooibalen lagen verspreid alsof ze zo van de rijdende boerenkar waren gesmeten en er brandden vuurkorven om bij te drogen. Fris gedoucht trad je de vorige eeuw binnen en als een rookworst kwam je er weer uit.

Ik liep met mijn neus recht in een vergeeld kruis van een van navel tot knie onderbroek die aan de waslijn tussen twee voorgevels hing om vervolgens verleid te worden tot een hap stamppot hachee.

Allereerst moesten er dukaten worden gekocht tegen een koers van 1 op 1. Wie dit niet kon werd veroordeeld tot de bedelstaf en kon zo de avond slijten tussen het rondslenterende gepeupel.

Geesten uit de vorige eeuw werden weer tot leven gewekt door het ludieke theatergezelschap van ‘Buurtvereniging  Buitenkwartier’. Hun prachtig uitdoste en rijkelijk gedrapeerde kleding, de kunstzinnige schmink en de natuurlijke en ongedwongen omgang met de bezoekers leidde tot spontane reacties en hilariteit.

Zo werd je in de arm worden genomen door een niet van echt te onderscheiden Mary Poppins om even later omver te worden gelopen door een tandeloze zwerver.

De bakker op de hoek voerde je terug naar de sfeer van ‘In den soete suikerbol’ met als vanzelf de herinneringen aan de jam van Flipje Tiel, het zoeken naar sigarenbandjes en het verzamelen van sleutelhangers en speldjes. Naast de bakker troffen we de kledingwinkel van Mellema.  Zoals de burgemeester zijn ambtsketting droeg hing bij Mellema het meetlint om de hals…ik vermoed dag en nacht.

Tussen de buien door kon je schuilen in het oude café van Hotel Roskam dat tot ieders verrassing nog helemaal intact is gelaten na de verbouwing tot appartementen. Nog groter was de verrassing dat de geest van Frits Knecht tot leven kwam in zijn zoon Gerard die fluitend en swingend achter de tap stond.

Een geniaal idee van de organisatie om hem naar Swarte Sluys te halen en menig dorpsgenoot schudde dit levende kunstwerk na een lang weerzien dan ook hartelijk de hand.

Onder het genot van menig pint werden herinneringen opgehaald en was het een geroezemoes van jewelste.

De blauwe walm van sigaretten en sigaren was het enige dat ontbrak en je kreeg een onbedaarlijke zin om een sigaar van anderhalve meter op te steken als protest tegen de betutteling. Ontsnapt aan de kerkelijke geboden van vroeger tijden komen nieuwe geboden vanuit de regering via de achterdeur weer binnen.

Weer buiten begaven we ons onder de marskramers, schoorsteenvegers, notabelen en wat al niet meer. Een muzikant beroerde de accordeon en een band speelde  nummers uit voorbije tijden. Alle generaties waren vertegenwoordigd en voor ieder viel er wat te eten, te drinken en te snoepen.

Bij het verlaten van Swarte Sluys passeerden we de schoenenzaak van Ridderinkhof. We bleven voor de rood verlichte etalage staan en drie paar fraai gepoetste halfhoge laarzen trokken de aandacht.  Nadere inspectie verried drie paar fraaie blanke kuiten en met de blik nog iets meer opwaarts stond je oog in oog met een paar jarretels. Slik….drie dames van lichte zeden wenkten mijn vriend en mij. Gevoelens die al enige tijd op z’n retour waren kwamen in alle hevigheid terug. Onze partners trokken ons snel mee het heden in en wij ontwaakten uit een zoete droom.

Herman Slurink.

Foto’s Jan van Kleef.