De eendenverschrikker (column Herman Slurink)

Wie langs de vele wateren in onze omgeving fietst of wandelt zal het zeker zijn opgevallen dat in menig gangboord van een jacht een deurmat ligt met de tekst ‘Welcome on board’. Deze hartelijkheid is doorgaans oprecht, al zal de gemiddelde passant niet direct uitgebreid op visite gaan. Maar toch, een kort gesprekje over de schoonheid van de omgeving kan het gemoed goed doen. En eigenlijk is een spontaan welkom wel prettig in geval van hoge sanitaire nood in de vorm van een grote boodschap. Of dit nu wel zo zeer de bedoeling is van de gastheer valt te betwijfelen…. af en toe het matje toch maar omdraaien.

Deze huiver voor sanitaire stops betreft niet alleen de passant, maar ook de eend. Net zoals de trotse autobezitter door het lint gaat bij het waarnemen van een krasje op de lak, zo raken veel jachtschippers geheel van slag door alles wat hun dek besmeurt. Vooral het achterdek en het zwemplateau zijn de plekken waar de eenden gaarne in het zonnetje toeven en de boel eronder schijten. Wat men allemaal niet verzint om die beesten daar weg te houden. Niet omdat men natuurhater is, anders vaart men hier niet rond, maar het is de poep die sluipend inwerkt op het fraaie teakdek of de glimmende laklaag aantast.

Niets is grappiger dan dergelijke bootbezitters van achter de struiken te bespioneren. Hoe stiller en eenzamer de plek hoe zwaarder het geschut dat in stelling wordt gebracht om de gevleugelde poepers verre van het kostbare bezit te houden.

Ligt het gepoetste en glanzende jacht ‘onder de mensen’, dan smeert men het plateau doorgaans in met groene zeep in de hoop dat de eend bij het opstappen met dezelfde vaart doorschiet richting vertrekpunt. Een vaag kwaakje in de verte is voldoende om de waakzaamheid van de schipper op scherp te zetten en een extra laagje zeep aan te brengen. Met één oog gericht op het nieuws van de dag in de krant en de ander richting wateroppervlak, heeft de schipper niet in de gaten dat moeder de vrouw met een bordje etensresten het trapje afdaalt naar het zwemplateau en met een ferme zwier en hevig zwaaiend doorglijdt en de plump intuimelt. Het gekwetter van het uiteenstuivend groepje eenden doet eerder aan schaterlachen denken dan aan paniekgekwaak.

Een volgende stap is het spannen van een net iets boven het oppervlak van het plateau in de hoop dat Donald Duck en zijn neefjes hierin verstrikt raken. Dit gebeurt natuurlijk, maar van angst poepen ze er nog meer op los tot hilariteit van de toeschouwer. Ligt men echter met het jacht op stillere plekken die aan het oog onttrokken zijn, dan klinkt nog wel eens een schot. De sliert rook boven het riet wekt het vermoeden van een crematie op de barbecue.

Om de gemoedsrust van de jachteigenaar enigszins tot bedaren te brengen is de eendenverschrikker uitgevonden in de vorm van een kunststof kraai. Hang deze gitzwarte kraai aan de hekstoel of monteer hem op het zwemplateau en geen eend durft nog in de buurt van het schip te komen. Hooguit is er een kans dat een bijziende jager het beest van het achterdek knalt bij gebrek aan ander wild.

Je hebt ook schippers die kunnen overdrijven zoals ik onlangs nog zag bij een fonkelnieuw vaartuig. In de gauwigheid telde ik 8 kraaien (zie foto). Toen de eigenaar even later weer aan boord kwam zakte hij heerlijk onderuit, knikte tevreden naar de kraaienfamilie en trok een flesje bier open. Niets lekkerder dan wegdromen in een maagdelijk schone omgeving zonder angst op enige besmetting of beter gezegd besmeuring. Totdat die ene reiger vanuit de hoge alle darmregisters open trok. De volgende dag stond de boot te koop.

Herman Slurink