De Geest waait, maar waait je niet aan (column Herman Slurink)

Ik loop graag voor dag en dauw in het bos, omringd door de veelzijdige lofzang van vogels die de opkomende zon begroeten. Zo vroeg ik mij af wat er de geschiedenis door toch met die spontane meertalige Pinkstergeest is gebeurd, welbeschouwd zou het toch iedere dag Pinksteren moeten zijn? Echter, de verdeeldheid lijkt groter dan ooit.

Door al die begeestering zijn goede dingen tot stand gekomen maar ook veel ellende. De bedoelde boodschap viel uiteen in duizend stukken, terwijl men toch dacht vanuit één Geest te spreken.

Voorzichtig gezegd vrees ik dat velen zich die geest hebben toegeëigend zonder daar rijp voor te zijn, zoals een driejarige, die meent dat hij kan vliegen de plek van de piloot inneemt en de koers gaat bepalen.

Om het eigen gelijk kracht bij te zetten worden bijbelteksten opgevoerd en daarmee is het zoals het is, punt uit. Dat we hier met begeestering te maken hebben is duidelijk, maar het is die van de ‘Letter’! Spreken over de schors van de boom terwijl de binnenste levenssappen onopgemerkt blijven.

Letterknechten en machthebbers hebben veel gemeen en binden volgelingen aan zich door het creëren van angst. ‘Wie niet volgt wacht een noodlot’.

“Aan de vruchten kent men de boom” en volgens het evangelie heet deze boom Liefde. Deze Liefdegeest brengt een aanstekelijk enthousiasme voort, kent een ruim hart en toont begrip voor de zwakkere.

In mijn jeugdjaren had ik altijd moeite met de onbuigzame wettische leer. Begeesterde mensen zongen iedere zondag de sterren van de hemel,  maar oordeelden vlijmscherp over iemand die ‘andersgelovig’ was. Zelfs minachting van Joden, goedkeuring van slavernij waren voor de letterknecht vanuit de Bijbel te verantwoorden. Prille liefdes werden bruut gesmoord want ‘twee geloven op één kussen..’.

Juist met buiten-kerkelijken had en heb ik vaak de meest leerzame gesprekken omdat je niet afgestompt wordt met “maar zo stoat ut in de biebel”. Persoonlijke ervaringen van lief en leed spreken anders dan letterlijke teksten en doen in mijn beleving de essentie van de Pinkstergeest dieper voelen, al waaiend uit alle vier de windstreken.

Verder kijken dan de zuil, wat be-zielt de mens in de wereld van kunst en cultuur, lezen over andere religies en spirituele bewegingen. Waarom zit er eigenlijk een kaft om de bijbel? Zwijgt God sindsdien?

De letterknecht wil als tulp alle mensen tot tulpen omvormen en snoeit daarmee de opkomst van de zonnebloem.

Ik luister naar de kakefonie van de vogels en hoor daarin een blijde grondtoon ontlokt aan het Licht dat zij voor dag en dauw verwelkomen. Alles in mij zegt dat dit één en dezelfde Geest is die dwars door alle confessies heenwaait en ongestoord haar werk in ons doet wanneer ook wij uitzien naar dit Licht. Verborgen voor het materialistische en verstandelijke oog en van binnenuit begrepen in alle talen. Zij houdt het goede in stand en schenkt onophoudelijk hoop ook al lijkt alles duister.

Zij oordeelt niet, veroordeelt niet, weet dat voor alle groei een tijd staat en beziet alles met ogen van liefde en mededogen. Zij vraagt inzet, wil bevraagd worden, daagt uit, vraagt opoffering, bevrijdt je van zelfzucht en egoïsme maar waait je niet bepaald aan. Door schade, schande en groeipijnen heen maakt zij zich kenbaar vanuit je diepste binnenste, de Oerbron, het Evenbeeld waarnaar wij zijn geschapen, en eenmaal herkend is het een feest om deze verder te dragen…..Pinksterfeest.

Herman Slurink