Het gedram van de energietransitie (ingezonden brief)

Het feit dat Buurkracht met nog eens een extra brief naar het gemeentebestuur oproept met spoed een besluit te nemen inzake de locatie voor het plaatsen van zonnepanelen en windmolens stuit mij tegen de borst. In de raadsvergadering van een week eerder werd  gezien het grote aantal bezwaren en pijnpunten die waren binnen gekomen, juist gekozen voor uitstel. Het is dan ook bijzonder ergerlijk dat de raad nu weer onder druk gezet wordt met argumenten als dat uitstel een vertraging van vele jaren zal opleveren met financiële gevolgen voor boeren, bedrijven en burgers. Dit gedram overtreft de voet tussen de deur van de Jehovagetuige. Nog erger vind ik dat dit besluit vóór 1 oktober moet worden ingediend bij netbeheerder Tenne T ‘anders komt alles stil te staan’ hetgeen ik, gezien de ernst van de problematiek, niet anders kan zien dan pure chantage. Als de bezwaren zo groot zijn, dan komt het maar stil te staan.

Buurkrach was blij met de boeren die positief reageerden, nu, zoveel waren dat er niet. Ik was blij met alle bezwaren, dat waren er meer. Ook was het laatste woord nog niet gesproken over de wijze waarop die boeren werden benaderd die positief hadden gereageerd op het plaatsen van een molen op hun erf. Deze onderhandelingen schijnen niet zo verlopen te zijn zoals je zou mogen verwachten. Ook de paniek rond het CO2 verhaal is voor discussie vatbaar en landelijk zie je al dat gemeentes afzien van het plaatsen en een en ander heroverwegen. Dat vraagt moed.

Ook is er meer tijd nodig voor overleg met buurgemeenten etc. etc. Ik ga niet op alles in. De raadsstukken zijn wellicht op te vragen alsook de ingediende bezwaarschriften.

Wat mij nog het meest tegen de borst stuit is de opmerking over het financiële gebeuren ten aanzien van deze hele energietransitie. Wie deze week het programma Radar heeft gezien kreeg een inkijkje in wat ons te wachten staat wanneer we volkomen overgeleverd worden aan netwerkbeheerders.

De huidige prijsverhogingen zijn daar een schrijnend voorteken van. We zagen huiseigenaren die volledig waren overgegaan op wind- en zonne-energie maar nu al meer moesten betalen dan voorheen wat o.a. te maken had met het stroomverbruik van de warmtepomp en dan is het nog niet eens winter. Zij vroegen zich letterlijk af: “Waar zijn we aan begonnen!”

Kijk dit programma vooral eens terug en huiver wat voor spel er wordt gespeeld op de energiemarkt. Ook Omtzigt en Renske Leijten komen aan het woord. Waarom dat gedram, waarom een deadline alsof de wereld vergaat. We zagen de paniek van de klimaatdrammers gedurende deze prachtige zomer waarbij we niet meer van een mooie zomer mochten spreken; ‘want de situatie was ernstig’. Nu de regen weer gewoon valt en de balans terug keert hoor je niemand. In het journaal werd er één zin aan gewijd met de mededeling dat alles weer normaliseert.

Het gedrag van het klimaat kun je niet vangen in decennia of eeuwen, zij kent haar eigen wetten. We hebben wel invloed op het milieu en dat we daar zorgzaam mee om moeten gaan weten we allemaal. Iedereen voelt ook wel aan dat we zullen moeten consuminderen en dat er een eind komt aan alsmaar voortdurende groei maar daar horen we de ‘grootgrondbezitters’ niet over. Juist dit aspect geldt niet voor de klimaatdrammers. Zij plempen onze omgeving vol met windmolens zonder enig respect en terughoudendheid naar de natuur. Kijk hoe ons natuurlijk landschap verandert, hoe bossen worden gekapt voor biomassa, hoe men in het Zwartewater stalen damwanden gaat aanleggen om vissen gelegenheid te verschaffen om in alle rust te paaien, terwijl men een derde van de Noordzee vol gaat stoppen met Windmolens…..en dat is nog maar het begin. Hoe reageren de vissen en ander gedierte daarop??? Kennelijk beschouwt men de Noorzee niet als natuur, het is maar hoe het de mens in zijn honger naar geld en macht uitkomt. Want als men steeds meer elektriciteit gaat vragen moet er ook meer opgewekt worden….in wat voor wereld leven we dan??? Is daar voor enig dier nog plaats??

Ach, ik zou zo nog wel uren door kunnen gaan maar ik kan niet meer en ben geneigd me over te geven aan de waanzin en de vernietiging van onze leefomgeving, want er lijkt geen houden meer aan. Tegelijk besef ik ook dat er een wereld moet overblijven voor onze kleinkinderen en daarom gooi ik de gevoelde onmacht er maar uit. Het klimaat is een gemeen verdienmodel geworden waarbij miljarden euro’s worden verdiend door weinigen en de kleine man dreigt volkomen afhankelijk te worden van zielloze krachten die ons stap voor stap de eerste levensbehoeften afnemen door ze onbetaalbaar te maken. De aankondiging van gebrek aan drinkwater hoor je al in de nieuwsbulletins. De fuik sluit zich.

Het doemscenario dat men schetst als zou de wereld binnen dertig jaar vergaan is de grootste leugen waar men telkens weer mee dreigt. Vijftig jaar geleden dreigde er een nieuwe ijstijd en zo wisselen de scenario’s algelang de wetenschappelijke bevindingen, de belangengroepen en de geldstromen.

Het lijkt mij de hoogste tijd dat alle partijen van hoog tot laag, van gemeente tot wereld weer tot bezinning komen en heroverwegen of men met die hele energietransitie niet volslagen de verkeerde weg is ingeslagen en bezig is de eigen ondergang te versnellen in plaats van ‘het klimaat te redden’. De gedachte alleen al, hoogmoed gaat voor de val.

Herman Slurink