De Bob of de Bok (column Herman Slurink)

Geen ‘fysieke’ Bokkentocht dit jaar, maar wel een ‘virtuele’ (zie dit artikel). Het bier zal er vermoedelijk niet minder om smaken en de sfeer komt er hopelijk volgend jaar weer bij. Herman Slurink duikt wat dat betreft nog even in het verleden van de Bokkentocht. 

Onvoorbereid op wat ze te wachten stond naderde een toeristenechtpaar op een doorsnee vrijdagmiddag in het voorjaar van 2019 hun eindbestemming Zwartsluis. En dat is maar goed ook anders zouden ze zich minstens tien keer bedacht hebben alvorens in dit oord een rustige hotelovernachting te boeken.

Zwijgend luisterden ze naar de laatste berichten op de radio over het naderende Armageddon en alle gekte die de laatste tijd over ons wordt uitgestrooid. Eén of andere blaaskaak uitte op een arrogante scherpe toon zijn tevredenheid over het terugdringen van het roken en richtte nu zijn pijlen op een algeheel alcoholverbod. Zelfs alcoholvrije wijn rukt op en bla bla bla. Vliegschaamte, auto- en motorbootschaamte, rook- en drankschaamte…kortom: dat-we-nog-leven-mogen-schaamte!!!

De wereld staat vol wapens die complete landen voor eeuwig van de kaart kunnen vegen en dat is kennelijk de gewoonste zaak. Er was zelfs iemand die een uitbraak van een ontembaar virus voorspelde die de hele wereldeconomie zal platleggen, dan is er geen oorlog meer nodig om weer van voren af aan te beginnen.

“Doe toch uit die radio, wat een gedoe toch allemaal”, schamperde Truus,  “en zet maar een muziekje op, zo te horen hebben we nog maar even, dus laten we er een mooi weekend van maken. Tsjonge, nog even en het leven is niet meer dan middelgrijs en als zoutloos zout.”

Toen zij dus onwetend en vol verwachting de “Poort naar de Kop van Overijssel” (aldus de folder) binnenreden sloeg hen de schrik om het hart. De chauffeur ging vol op de rem en voorkwam zo een aanrijding met een groep overstekende ‘leden’ van omroep Max die vrolijk zingend en elkaar innig omarmend  noch links noch rechts keken. Allen hieven het lege glas en toastten op het bleek weggetrokken toeristenpaar en vervolgden hun weg richting een nabijgelegen drankgelegenheid.

Met dat ze enigszins waren bekomen van deze eerste kennismaking met dit “Groot en deftig dorp” (aldus R.D. Leenman) zag hij wederom een leger kroeglopers op zich af komen gewapend met datzelfde ene lege glas. De een klokte dapper een laatste slok naar binnen, de ander verborg schielijk het glas richting binnenzak omdat hij met een troebele blik in de chauffeur zijn baas meende te herkennen.

“Zijn we hier in een Charles Dickens verhaal beland dat zich afspeelt in de krochten van Londen begin 19de eeuw? Wezens met dikke rode druipneuzen, wilde haren, die een klets tegen de billen van de buurvrouw niet schuwen en om alle sociale ellende even te vergeten zich volledig overgeven aan drank en vertier……?”

Enigszins bijgekomen van de eerste schrik manoeuvreerde de toerist de wagen behoedzaam door de vrolijk aangeschoten menigte de parkeerplaats in het centrum op. Zijn geliefde vrouw naast hem, die in tegenstelling tot wat hij gewend was, de laatste 5 minuten geen woord kon uitbrengen, maande hem door te rijden. Maar iets in hem boorde andere diep verborgen gevoelens aan….iets met vrolijke jonge jaren en onbekommerd en zorgeloos genieten in een land vrij van betutteling en gezeur.

In de ogen van al die dranklopers vond hij niet de doffe blik van de doorgewinterde veelgebruiker, maar ontwaarde hij de zachte en verleidelijke uitnodiging van onbedaarlijk genieten en vrolijkheid.

Het genieten van ongedwongen samenzijn, onuitgesproken woorden tussen jeugdliefdes die elkaar na oneindig veel jaren weer eens terugzien en in de glinstering van de ogen de hartklop van toen weer herkennen. Hier kan geen reanimatieteam tegen op.

Oude makkers die elkaar na 40 jaar nog precies weten te vertellen bij welke gitaarrif de naald van de pickup bleef steken. Kortom, een spontaan ontstane reünie van klasgenoten, vrienden en collega’s.

Even geen sores rond prostaatklachten, scheidingen, bètablokkers en overgangsperikelen.  Onderlinge stoerheid en rivaliteit zijn verdwenen naar de achtergrond en vinden in een reflectie op het leven een gezonde balans.

Onze toerist kon de drang niet weerstaan en mengde zich nieuwsgierig tussen een groepje moppentappers.’ Hééé…ook een Oud Sluziger?’ klonk het vrolijk.  Op de vermelding dat hij toerist was brak het feest helemaal los en werd hem meteen met gulle hand een schuimend glas bokbier in de hand gedrukt.

“Proost en welkom…haak in en loop met ons de “Lentebokkentocht”. …een topidee van de plaatselijke horeca die door deze samenwerking een fantastisch signaal afgeeft naar de maatschappij. Geen verdeling zaaien maar eenheid zoeken. Eenheid in verscheidenheid is het credo en hier ziet je het resultaat.

Op de route liggen een stuk of acht kroegen en overal proeven we een verschillend bokbiertje met als surprise een heerlijk hapje van het huis. Het is voor jong en oud dus..haha..haal je vrouw en overtuig haar dat ze een onvergetelijke avond tegemoet gaat”. Truus sputterde nog wat en mompelde iets van “wie is de bob en wie drinkt de bok? … anders is de bob de bok” of…maar ze werd al snel met het groepje Sluzigers meegesleurd.

Niet veel later zwierde het vrolijke gezelschap met in hun midden het toeristenechtpaar in polonaise van ‘de Albatros’ naar de sloep die hen naar ‘het Kraantje’ zal varen. Watervogels vluchtten schielijk weg naar alle windstreken.

Op de route lag een gebroken kunstgebit die na een ferme klop op de rug van de eigenaar was losgeschoten. Ergens lispelt iemand fijf folle glazen bier graag. Wat een efenement!

Herman Slurink.