28 maart 2024 Gebruikers online: 41
Agenda
Active creations

Buiten zinnen (column Herman Slurink)

Geplaatst op: 21 juli 2021

Dit is niet de eerste keer dat ik een column schrijf over de Zintuigentuin van Albert Greveling en hopelijk ook niet de laatste.

De tuin is een vrij toegankelijke plaats waar op speelse en uiterst kunstzinnige wijze gewerkt wordt met natuurlijke producten. Ze grenst aan het oude kerkhof en loopt er haast op een natuurlijke manier in over. De reusachtige oude rode beuken vormen een indrukwekkend decor. Ik ben er bijna onder geboren, het scheelt maar 100 meter en enkele familieleden liggen er onder begraven.

Het is díe mystieke lading van dood en eeuwig voortgaand leven die in deze Zintuigentuin haar metaforen vindt. Dat wat dood lijkt leeft in al haar facetten voor wie voorbij de zintuigen kijkt. Het is een tuin met een ziel, een plek die je voor even buiten zinnen brengt en doet zweven voorbij de tijd.

Schijnbaar dood en afgedankt natuurlijk materiaal wordt verweven, omstrengeld  en vermengd met groente, fruit, riet, de meest gevarieerde flora en wat al niet meer. Stronken worden sculpturen, je waant je in een sprookjeswereld. In een eerder verslag schreef ik al eens dat Albert een knoop kan leggen in een honderd jaar oude eik. Je ontdekt de meest wonderlijke spontaan ontstane creaties. Ieder bezoek is een ontdekkingstocht door de wereld van de verbeelding.

Uren heb ik er doorgebracht. Tijdens heldere winternachten als de sterren voor het grijpen lijken, gedurende dikke mist wanneer de oeroude stronken vervormen tot levende wezens. Afgelopen februari doolde ik er met bevroren vingers rond omdat ik na hevige sneeuwval deze sprookjeswereld  niet kon verlaten, totaal betoverd door zoveel pure en maagdelijke schoonheid.

Regelmatig werden er vernielingen aangericht door nachtelijk gespuis, soms werd de oude schuur als slaapplaats voor zwervers gebruikt. Ook de gezondheid van Albert liet te wensen over, maar telkens weer richtte hij zich op en herwon frisse energie door te scheppen uit het niets…..een klein paradijs…en hij zag dat het goed was.

Totdat er vorig jaar én een zware storm over de tuin trok én er wederom vernielingen werden aangericht. Het doodsoordeel leek voltrokken, het Armageddon een feit. Linten blokkeerden de ingang, ik schoof ze opzij, zag de ravage en pinkte een traan weg. Geruchten gingen dat het einde definitief daar was. Maar, zoals een boom in de herfst haar blad verliest en er ondergronds, aan het menselijk oog onttrokken, tal van activiteiten plaatsvinden ter voorbereiding op de lente, zo werkte Albert stilaan, in het verborgene, voort aan een wedergeboorte van zijn Zintuigentuin.

Afgelopen zondagmiddag hebben we twee korte wandelingen gemaakt op de Veluwe en tegen het eind van de middag reden we voorbij de tuin en vanuit mijn ooghoek zag ik het zonlicht achter de natuurlijke toegangspoort fel oplichten als het oogverblindend licht aan het eind van een donkere tunnel.

Het was een korte flits, als een wenk van elders, niet te weerstaan.

Ik wachtte tot een uur voor zonsondergang, dan is het Licht zacht genoeg om op te gaan in de sferen die mij dierbaar zijn en ik bleef totdat de laatste zon nog net een hulstakje aanlichtte.

De herschepping van de Zintuigentuin is werkelijkheid, balancerend op de randen van de tijd. Ditzelfde geldt voor de tuinman die zich door storm en tegenslag opnieuw laaft aan de onuitputtelijke Oerbron waaruit het scheppen van schoonheid en liefde ooit is begonnen.

Kennelijk heeft ook hij, net als zijn tuin, vele levens en met deze column en fotoserie wil ik en wellicht velen met mij, hem hartelijk bedanken voor deze wonderschone  Hof van Heden.

PS:  De eerste drie foto’s komen uit eerdere series over de tuin in de herfst, de winter en in de mist. Vanaf nr. 3 volgt de huidige sfeer.

Herman Slurink.

Gepubliceerd door Robert Jansema
Aquaservice