Mist in de Kop (column Herman Slurink)

Soms wordt het teveel. Het houdt niet op, 95% van de berichtgeving gaat over angst voor toekomstige ziekte en wat er allemaal nog meer op ons af dreigt te komen, terwijl de reële nood door oorlogen, hongersnoden en op drift geslagen vluchtelingen zich onder onze neus voltrekt.

De rijken der aarde wensen zich een reis naar de planeet mars terwijl in Griekenland kinderen zonder dak langs de snelweg vertoeven… niet welkom in ons rijke Westen. Anderzijds geven we uit angst miljarden uit voor een ‘dreigend’ griepvirus en betaalt onze regering 500 miljoen euro vooruit om een vaccin te bemachtigen waarvan de veiligheid in nog geen 12 jaar kan worden bewezen. Eigen hachje eerst lijkt het motto, niet beseffend daarmee een geestelijk doodsoordeel over jezelf af te roepen. Het totale failliet van de moraal lijkt aanstaande en de lessen van 75 jaar bevrijding lijken te vervagen in de opkomende mist dat ons vrije denken omsluit. De regering waakt over u en mij….aan de vruchten kent men de boom….Mist.

De Kop leek verstopt achter een dichte nevel. Omhuld in wolken beperkte mijn omgeving zich tot een klein aantal vierkante meters en eerlijk gezegd had ik daar ook behoefte aan.

Mist brengt het leven en haar stemmen tot zwijgen en maakt je tot de enige bewoner van een eigen wereld waarin je alles weer eens nuchter op een rij kunt zetten. Spinrag en kunstige fijn bedauwde draden duiden op een onzichtbare wever. Kortstondige schoonheid dat bij de eerste doorbrekende zonnestralen in het niets lijkt op te lossen. Naar menselijke maatstaven is er geen eer aan te behalen; zo hang je in de galerie van de natuur en voor je ’t weet bungel je gebroken langs een rietstengel. De wever wordt er niet minder van, hij heeft geschapen naar vermogen en vindt daarin zijn vrijheid en rust.

Mooie kleurrijke mensen uit exotische verhalen van ‘Duizend en één nacht’….. net als u en ik,  uniek geschapen door een onzichtbare schepper… liggen verkracht, bloedend, barend en miskend in het stof….. de schepper lijkt er niet minder van te worden, hij heeft geschapen naar vermogen… en hier stokt het. Soms snap je het allemaal niet meer en zoek je naar een zin van dit alles. Even geen structuren, geen gepreek, geen adviezen….. Wat is waarheid?

Al lopend in de dichte mist wordt de wereld met haar ideeën en filosofieën teruggebracht tot de kern van de wandelaar en op waarde geschat. Met dat de mist langzaamaan optrekt krijgen schimmen haar vormen terug en dringen de geluiden ‘van buiten’ weer tot je door. De lucht kleurt roze, een warm gevoel van vrijheid en nieuwe kansen maken zich meester van de wandelaar, vrijheid om te scheppen en te delen naar vermogen. Ook al blijft datgene wat je naar buiten brengt onopgemerkt of wordt het achteloos en minachtend vertrapt…… het is onze bestemming al het mooie dat in je ligt onverstoorbaar naar buiten te brengen, de liefde, het geloof in en de realiteit van een betere wereld zelf uit te dragen… net als de schepper en de wever.

De natuur en de ruimte in ‘de Kop’, de meren en de kraggen….. het laat je niet onberoerd.

Met dat ik opgewekt voortstapte onder een inmiddels heldere hemel bracht de natuur me weer terug in de werkelijke werkelijkheid. Een haas die er als een haas vandoor ging bracht me tot het besef dat de natuur ook een toonbeeld van angsthazerij en waakzaamheid is. Geen dier vliegt, zwemt of stapt op je af, maar gaat er zo gauw hij je ziet als de bliksem vandoor met de schrik in de vleugels of poten.  Helaas gaat dit verhaal niet op voor de vliegen en muggen, die weten je blind te vinden. Het zou wat mij betreft andersom mogen zijn. Vogels op je schouder, een ree als makker naast je, een konijn dat voor je uit huppelt….. We fantaseren nog even verder en geven de Hoop niet op. Never.

Herman Slurink.